Δύο στους τρεις Ελληνες πληρώνουν εκπρόθεσμα τους λογαριασμούς, με κύρια αιτία την έλλειψη χρημάτων.
Τρεις στους δέκα εργαζομένους του ιδιωτικού τομέα είναι μερικώς απασχολούμενοι και αμείβονται, κατά μέσον όρο, με 407,15 ευρώ μεικτά.
Η πρώτη περίπτωση τοποθετεί τη χώρα μας στην κορυφή των ευρωπαϊκών κρατών, σύμφωνα με σχετική έκθεση.
Στην υπόλοιπη Ευρώπη, η κυριότερη αιτία της καθυστερημένης πληρωμής είναι η… αμέλεια. Οι άνθρωποι είναι αφηρημένοι ή δεν έχουν χρόνο, δηλαδή.
Η δεύτερη περίπτωση είναι διαφορετική. Μπορεί να μεταφραστεί και ως μείωση της ανεργίας (υποχώρησε τον Σεπτέμβριο στο 20,5%). Μειώνεται η ανεργία, αυξάνεται η μερική απασχόληση (το 30,6% των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα υπάγεται σε αυτήν τη συνθήκη).
Να χαρούμε; Να το καλωσορίσουμε ως βελτίωση;
Οι ευέλικτες μορφές εργασίας, που αμείβονται με κατ’ επίφασιν «μισθούς», ενισχύουν την τάξη των νεόπτωχων, την τάξη, δηλαδή, που βοηθάει τους δείκτες της ανεργίας να πέφτουν, συμπαρασύροντας όμως και τους δείκτες μιας κανονικής ζωής.
Τι μπορεί να είναι «κανονικό» με 400 ευρώ τον μήνα;
Δεν πρόκειται για τους θρήνους των αρχών της κρίσης, τις στερήσεις, τις «λιποθυμίες» στα σχολεία, τους ανθρώπους που αναζητούσαν τροφή στα σκουπίδια (οι οποίοι, ως γνωστόν, έχουν πλέον εξαφανιστεί, σύμφωνα με παρατηρήσεις κυβερνητικών στελεχών), άλλους που μπορούσαν και να ποδοπατηθούν για μια σακούλα πατάτες, κ.ο.κ.
Δεν πρόκειται, δηλαδή, για τις viral εικόνες-στερεότυπα της ελληνικής κρίσης, που έκαναν επί χρόνια τον γύρο του κόσμου.
Τώρα, οι λίγοι και τυχεροί είναι ασφαλισμένοι, έχουν ημερομίσθιο 51 ευρώ και μέσο μισθό 1.193,38 ευρώ!
Απιαστο όνειρο.
Οι λιγότερο τυχεροί, αλλά, όπως και να ’χει, «εργαζόμενοι» (απαραιτήτως εντός εισαγωγικών), πρέπει να τα βγάλουν πέρα με 400 ευρώ.
Η σπαζοκεφαλιά αυτή εξελίσσεται σε επιστήμη.
Τη μία δεν πληρώνεις το ρεύμα, την άλλη το νερό, οπωσδήποτε δεν κάνεις καμία περιττή αγορά, η διατροφή σου προσαρμόζεται στα οικονομικά δεδομένα.
Τι απομένει; Ενας διαρκής κόμπος, που διαχειρίζεσαι με αξιοπρέπεια ως «κανονικότητα».
Δεν λιποθυμάς στον δρόμο, αλλά ζεις στον πόντο.
«Λιποθυμάς» μέσα σου, αλλά αυτό δεν αφορά τους δείκτες. Ούτε και τη σημερινή κυβέρνηση, που είχε ως μότο ότι «πίσω από τους αριθμούς υπάρχουν άνθρωποι».
Τώρα, απλώς, ακούς ότι «η ανεργία μειώνεται».
Μισός μισθός, μισή δουλειά, μισή ζωή.
Βολευόμαστε στις περικοπές, στο ελάχιστο που βαφτίζουμε «ευελιξία», προσδοκώντας… στο μέρισμα ή στη φορο-λοταρία.
Το όριο διαρκώς μετακινείται, μαζί και οι έννοιες του μισού και του φτωχού.
Μαρία Κατσουνάκη
kathimerini
