Το 2018 η χώρα βγαίνει από τα μνημόνια (στην Εύβοια θα ξανανοίξουν τα εργοστάσια) και η κατάσταση θα αλλάξει άρδην μας λένε τα κάθε λογής παπαγαλάκια του ΣΥΡΙΖΑ είτε είναι κυβερνητικά στελέχη είτε λοβοτομημένοι ψηφοφόροι….
Τι να το κάνουμε ρε ηλίθιοι το ότι θα βγούμε από τα μνημόνια άμα παίρνουμε 500 ευρώ το μήνα μισθό και μας έχει πάρει το σπίτι μας η εφορία για χρέος 5.000 ευρώ;;;;;;
Οι πολίτες έχουν κυνηγηθεί ανελέητα από το ίδιο τους το κράτος και οι καρεκλοκένταυροι της πρώτης φοράς Αριστεράς βιώνουν το όνειρο της Μαρίας Αντουανέτας διερωτώμενοι γιατί ο κόσμος αφού δεν έχει να φάει ψωμί δεν τρώει παντεσπάνι! Από την άλλη πλευρά τα πιθηκοειδή που κατοικούν αυτή τη χώρα ξεσηκώνονται εικονικά στο Facebook επειδή οι Ευρωπαίοι πήγαν να τους καταργήσουν το γύρο και το κεμπάπ….
Σαν τους μοιραίους του Βάρναλη βλέπουμε το ξεβράκωμα μιας χώρας, τον εξευτελισμό των πολιτών της και περιμένουμε κάποιο θαύμα, ίσως από το ξανθό γένος της Ρωσίας και τον Τσάρο Πούτιν που θα έπαιρνε την Κωνσταντινούπολη και θα μας τη χάριζε (η Κωνταντινούπολη έχει 22 εκατομύρια κατοίκους και η Ελλάδα ολόκληρη 9 εκατομύρια) και όλα αυτά πριν ο ορθόδοξός μας σύμμαχος πουλήσει τους S 400 πυραύλους στους τούρκους και τους φτιάξει πυρηνικά εργοστάσια….
Θα το γράψουμε για ακόμη μια φορά….
Σε αυτή τη χώρα η μαλακία πάει σύννεφο…
Δεν υπάρχει ελπίδα σωτηρίας….
Τελειώσαμε!
Eviain
Οι μοιραίοι (Ποίημα του Κώστα Βάρναλη)
Mες την υπόγεια την ταβέρνα,
μες σε καπνούς και σε βρισές
(απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα)
όλ’ η παρέα πίναμ’ εψές·
εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να πάνε κάτου τα φαρμάκια.
Σφιγγόταν ένας πλάι στον άλλο
και κάπου εφτυούσε καταγής.
Ω! πόσο βάσανο μεγάλο
το βάσανο είναι της ζωής!
Όσο κι ο νους να τυραννιέται,
άσπρην ημέρα δε θυμιέται.
Ήλιε και θάλασσα γαλάζα
και βάθος τ’ άσωτ’ ουρανού!
Ω! της αβγής κροκάτη γάζα,
γαρούφαλα του δειλινού,
λάμπετε, σβήνετε μακριά μας,
χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!
.......
Eviain
Οι μοιραίοι (Ποίημα του Κώστα Βάρναλη)
Mες την υπόγεια την ταβέρνα,
μες σε καπνούς και σε βρισές
(απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα)
όλ’ η παρέα πίναμ’ εψές·
εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να πάνε κάτου τα φαρμάκια.
Σφιγγόταν ένας πλάι στον άλλο
και κάπου εφτυούσε καταγής.
Ω! πόσο βάσανο μεγάλο
το βάσανο είναι της ζωής!
Όσο κι ο νους να τυραννιέται,
άσπρην ημέρα δε θυμιέται.
Ήλιε και θάλασσα γαλάζα
και βάθος τ’ άσωτ’ ουρανού!
Ω! της αβγής κροκάτη γάζα,
γαρούφαλα του δειλινού,
λάμπετε, σβήνετε μακριά μας,
χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!
.......
― Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
― Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
― Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
― Φταίει πρώτ’ απ’ όλα το κρασί!
Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Kανένα στόμα
δεν το βρε και δεν το πε ακόμα.
Έτσι στη σκοτεινή ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.
Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα
όπου μας έβρει μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!
