(Ανοιξιάτικο βράδυ. Μεγάλο δωμάτιο παλιού σπιτιού. Μία
ηλικιωμένη γυναίκα ντυμένη στα μαύρα μιλάει σ' έναν νέο. Δεν έχουν ανάψει φως.
Απ' τα δυο παράθυρα μπαίνει ένα αμείλικτο φεγγαρόφωτο. Ξέχασα να πω ότι η
γυναίκα με τα μαύρα έχει εκδώσει δυο-τρεις ενδιαφέρουσες ποιητικές συλλογές
θρησκευτικής πνοής. Λοιπόν, η Γυναίκα με τα μαύρα μιλάει στον νέο.)
"Ἄφησέ με ναρθῶ μαζί σου. Τί φεγγάρι ἀπόψε! Εἶναι
καλὸ τὸ
φεγγάρι, - δὲ θὰ φαίνεται ποὺ ἄσπρισαν τὰ
μαλλιά μου. Τὸ φεγγάρι θὰ κάνει πάλι χρυσὰ τὰ μαλλιά μου. Δὲ θὰ
καταλάβεις. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.
Ὅταν ἔχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οἱ σκιὲς
μὲς στὸ
σπίτι, ἀόρατα χέρια τραβοῦν τὶς
κουρτίνες, ἕνα δάχτυλο ἀχνὸ
γράφει στὴ σκόνη τοῦ πιάνου λησμονημένα λόγια - δὲ θέλω νὰ
τ᾿ ἀκούσω.
Σώπα.
Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου λίγο πιὸ κάτου, ὡς τὴ μάντρα τοῦ
τουβλάδικου, ὡς ἐκεῖ ποὺ στρίβει ὁ
δρόμος καὶ φαίνεται ἡ πολιτεία τσιμεντένια κι ἀέρινη, ἀσβεστωμένη
μὲ φεγγαρόφωτο τόσο ἀδιάφορη κι ἄϋλη,
τόσο θετικὴ σὰν μεταφυσικὴ ποὺ μπορεῖς
ἐπιτέλους νὰ πιστέψεις πὼς ὑπάρχεις καὶ
δὲν ὑπάρχεις
πὼς ποτὲ
δὲν ὑπῆρξες, δὲν
ὑπῆρξε
ὁ χρόνος κ᾿ ἡ φθορά του. Ἄφησέ με νἄρθω
μαζί σου.
Θὰ καθίσουμε λίγο στὸ πεζούλι, πάνω στὸ ὕψωμα, κι ὅπως θὰ
μᾶς φυσάει ὁ ἀνοιξιάτικος ἀέρας μπορεῖ
νὰ φαντάζουμε κιόλας πὼς θὰ
πετάξουμε, γιατί, πολλὲς φορές, καὶ τώρα ἀκόμη,
ἀκούω τὸ
θόρυβο τοῦ φουστανιοῦ μου, σὰν
τὸ θόρυβο δυὸ δυνατῶν φτερῶν ποὺ
ἀνοιγοκλείνουν, κι ὅταν κλείνεσαι μέσα σ᾿ αὐτὸν τὸν
ἦχο τοῦ
πετάγματος νιώθεις κρουστὸ τὸ λαιμό σου, τὰ
πλευρά σου, τὴ σάρκα σου, κι ἔτσι σφιγμένος μὲς στοὺς μυῶνες τοῦ
γαλάζιου ἀγέρα, μέσα στὰ ρωμαλέα νεῦρα
τοῦ ὕψους,
δὲν ἔχει
σημασία ἂν φεύγεις ἢ ἂν
γυρίζεις οὔτε ἔχει σημασία ποὺ ἄσπρισαν τὰ
μαλλιά μου, δὲν εἶναι τοῦτο
ἡ λύπη μου - ἡ λύπη μου εἶναι ποὺ δὲν
ἀσπρίζει κ᾿ ἡ καρδιά μου. Ἄφησέ με νἄρθω
μαζί σου".
Η Σονάτα του Σεληνόφωτος - Γιάννης Ρίτσος (απόσπασμα)
