Έπρεπε να φυλάμε τους νεκρούς μας και τη δύναμή τους, μήπως
καμμιάν ώρα
οι αντίπαλοί μας τους ξεθάψουν και τους πάρουν μαζί τους.
Και,
τότε,
χωρίς τη δική τους προστασία, διπλά θα κινδυνεύαμε. Πως πια
θα ζούσαμε
χωρίς τα σπίτια, τα έπιπλά μας, τα χωράφια μας, χωρίς
προπάντων,
τους τάφους των προγόνων μας πολεμιστών ή σοφών; Ας
θυμηθούμε
πως οι Σπαρτιάτες κλέψανε του Ορέστη απ’την Τεγέα
Θάπρεπε
ποτέ οι εχτροί μας να μην ξέρουν που τους έχουμε θαμμένους
Όμως
πως θα μπορούσαμε ποτέ να ξέρουμε ποιοι είναι οι εχθροί μας
ή πότε κι’ από πού θα εμφανιστούν; Όχι λοιπόν, μεγαλόπρεπα
μνήματα,
όχι φανταχτερά στολίδια- αυτά κινούν την προσοχή και το
φθόνο. Οι νεκροί μας
δεν τάχουν διόλου ανάγκη,-ολιγαρκείς, σεμνοί κι αμίλητοι
τώρα
αδιαφορούν για το υδρομέλι, τα’ αναθήματα, τις μάταιες
δόξες.
Κάλλιο
Μια σκέτη πέτρα και μια γλάστρα γεράνια, μυστικό σημάδι,
ή και καθόλου. Σαν πιο σίγουρο να τους κρατούμε εντός μας,
αν μπορούμε,
κι ακόμη πιο καλά μήτε κι εμείς να μη γνωρίζουμε που
κείνται.
Έτσι που γίνανε τα πράγματα στα χρόνια μας-ποιος ξέρει-
μπορεί και οι ίδιοι εμείς ναν τους ξεθάβαμε, ναν τους
πετούσαμε
μια μέρα.
