Αν και ως κοινωνία είμαστε εξοικειωμένοι με την προσφώνηση, ακούγοντας τον κ. Καμμένο να απευθύνεται με τις λέξεις αυτές στους συνέδρους του ΣΥΡΙΖΑ αιφνιδιάστηκα
Χωρίς να εκπλαγώ βέβαια – μας έχει συνηθίσει άλλωστε ο άνθρωπος σε απρόβλεπτες μεταλλάξεις.
Με την αφορμή όμως αυτή, σκέφτηκα να εμβαθύνω στην έννοια της λέξης.
Ανέτρεξα, λοιπόν, σε παλαιά και έγκυρα λεξικά. Είχε ενδιαφέρον. Λέξη σπουδαία, ελληνική, με πολλαπλές έννοιες. Λέξη που καταγράφει ιδιαίτερους δεσμούς και σχέσεις ανθρώπων. Λέξη, εν τέλει, κακοποιημένη και μεταλλαγμένη στην πορεία, όπως πολλές άλλες.
Θα ήταν ευκταίο να μπει στον κόπο ο κ. Καμμένος να μας εξηγήσει ποια από τις έννοιες που αποδίδονται στη συγκεκριμένη προσφώνηση είχε στο μυαλό του όταν τη χρησιμοποίησε απευθυνόμενος στους συνέδρους του ΣΥΡΙΖΑ. Για να τον διευκολύνω, σύντροφος σημαίνει:
«Γενικώς ο συζών μετά τίνος», «ο ομού εκτραφείς», «ο έχων έξεις ομοίας», «ο οιονεί συνυφασμένος με κάποιον», «ο από κοινού ποιμένων ή φυλάσσων ποίμνια», «ο συνοδός, φίλος, συμπαραστάτης», «προσηγορία μεταξύ κομμουνιστών αντί κύριος».
Φαίνεται πάντως ότι αδίκησαν τον κ. Καμμένο όσοι τον κατηγόρησαν για την προσφώνηση αυτή. Γιατί είναι προφανές ότι μεταξύ του κ. Καμμένου και του ΣΥΡΙΖΑ συντρέχουν τα ουσιαστικά δεδομένα όλων σχεδόν των εννοιών της συγκεκριμένης λέξης. Ως κυβερνητικοί εταίροι:
Συζούν και συνεκτρέφονται από τον δημόσιο κορβανά διά της νομής της εξουσίας.
Εχουν τις ίδιες «έξεις», δηλαδή (κακές) συνήθειες, όπως π.χ. την ευλαβική «προσήλωση στην αλήθεια», την ευκολία μετατροπής του άσπρου σε μαύρο, τη «συνέπεια λόγων και έργων» και άλλα πολλά.
Μετά από δύο χρόνια στην, από κοινού, εξουσία είναι πλέον συνυφασμένοι (ταυτισμένοι) στη συνείδηση των πολιτών. Πακέτο.
Μαζί φυλάνε και ποιμένουν το κοπάδι των προβάτων, τους πολίτες, εξ ου και το (κουτό)χορτο που μας ταΐζουν καθημερινά.
Ενστολοι συνοδοί στις ασκήσεις του Στρατού και επικεφαλής της φοροκαταιγίδας.
Αποκαλούνται μεταξύ τους φίλοι και σίγουρα είναι συμπαραστάτες στις μάχες για την κατάληψη και διατήρηση της εξουσίας.
Μένει όμως μία, η τελευταία έννοια της προσφώνησης, που ειδικά αυτή οφείλουν να διευκρινίσουν δημόσια αν την εννοούν ο κ. Καμμένος και οι συνεργάτες του ΑΝ.ΕΛ. Το χρωστάνε στους δεξιούς κατά κανόνα, πολλοί λένε ακροδεξιούς, ψηφοφόρους τους, που λογικά (εκτός κι αν είναι από την ίδια πάστα) περιμένουν να ακούσουν την απάντηση.
Το «σύντροφοι και συντρόφισσες» είναι (έχει μεταλλαχθεί δηλαδή σε) «προσηγορία (προσφώνηση) μεταξύ κομμουνιστών αντί του κύριος» αναφέρει το λεξικό, και έτσι πιστεύει η κοινωνία ότι είναι. Λοιπόν, κ. Καμμένε και λοιποί, απαντήστε ευθέως αν, απευθυνόμενοι σε αυτούς που αυτοαποκαλούνται δημόσια κομμουνιστές, αποδέχεστε και εσείς τον χαρακτηρισμό αυτό.
Οι Συριζαίοι το παραδέχονται και το καμαρώνουν ότι είναι κομμουνιστές.
Εσείς; Ετσι για να ξέρουμε.
Συντρόφισσες και σύντροφοι. Αλλη μια πιπίλα στο στόμα της ανεξήγητα -μεταπολεμικά- αριστερόστροφης ελληνικής κοινωνίας. Η παραδοσιακή Αριστερά την ανέσυρε και την καθιέρωσε ως συνεκτικό στοιχείο των οπαδών της σε δύσκολους καιρούς.
Δυστυχώς, μετεμφυλιακά μετατράπηκε σε κάτι σαν σήμα κατατεθέν και απόδειξη αριστεροφροσύνης, αποτελώντας ένα ακόμα εργαλείο εξαπάτησης των απίστευτα εύπιστων στο σημείο αυτό Ελλήνων.
Στα χέρια λαοπλάνων, λαϊκιστών και αδίστακτων εξουσιολάγνων, από κάθε πολιτική κατεύθυνση και προέλευση, που «δανείστηκαν» και ενέταξαν κατά καιρούς την προσφώνηση αυτή στο πλούσιο λεξιλόγιό τους της απάτης. Για να αποδείξουν προοδευτικότητα, ριζοσπαστισμό, ηθική υπεροχή και τη δήθεν αντίθεσή τους στο κατεστημένο που χρησιμοποιεί τη (μικρο)αστική προσφώνηση «κυρίες και κύριοι».
Η επιλογή ήταν εσκεμμένη, εκ δόλου και σημειολογική, για να υποβάλει στους πολίτες την αμεσότητα και την ιδιαιτερότητα της σχέσης με την εξουσία που ευαγγελίζονταν οι λαϊκιστές. Τη δική τους, δήθεν, εξουσία. Την οικειότητα στον αντίποδα της σοβαρότητας και της απόστασης, τη λαϊκότητα κόντρα στον καθωσπρεπισμό και, εν τέλει, το εμείς (εσείς) οι φτωχοί, ο λαός, απέναντι στους πλούσιους και το κεφάλαιο που χρησιμοποιούν το «κύριος και κυρία».
Ετσι, η ευγένεια, η μόρφωση, η ευπρέπεια, το ήθος κ.λπ. συναρτήθηκαν με την οικονομική κατάσταση και την πολιτική τοποθέτηση και έτσι καλλιεργήθηκε, χωρίς υπολογισμό των συνεπειών, ταξικό μίσος μεταξύ των πολιτών. Εξίσωση προς τα κάτω και σε επίπεδο κοινωνικής συμπεριφοράς.
Δυστυχώς και η προσφώνηση αυτή, βέλος στη φαρέτρα των δημαγωγών, στο όνομα της δήθεν προοδευτικότητας και του δήθεν ηθικού πλεονεκτήματος της «Αριστεράς», σε συνδυασμό με το επίσης ανεξήγητο μεταπολεμικό κόμπλεξ κατωτερότητας των άλλων, των αστών, πέτυχε τον στόχο της. Εδωσε κατά καιρούς την εξουσία στους αριβίστες, με αποτέλεσμα τη διάλυση της χώρας, του κοινωνικού ιστού, αλλά και την εθνική διαίρεση. Πάντα βέβαια με την άμεση συνδρομή των κατά καιρούς συνοδοιπόρων, αστών από δεξιά και κέντρο, δήθεν υπερπατριωτών και εθνικολαϊκιστών, κυνηγών, και αυτών της καρέκλας.
Δυστυχώς το έργο έχει ξαναπαιχτεί και το έχουμε ξαναδεί χωρίς να διδαχτούμε τίποτα. Αντίθετα γιορτάζουμε επετείους.
Για να παραφράσουμε τον Μαρξ και τη ρήση του «η Ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα», δυστυχώς εδώ, στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, η τραγική επανάληψη της Ιστορίας είναι ζοφερή πραγματικότητα και όχι φάρσα.
Γ.Ανδρέου
protothema
