Πώς μιλάμε συνεχώς για τα βοθροκάναλα και όχι για το βόθρο (που είναι η εγκληματική εξαθλίωση των ανθρώπων από το μνημόνιο)
Παρακολουθώ από χθες τις δηλώσεις των πολιτικών για το θέμα των καναλιών και είμαι πια πεισμένος ότι ζω στο πιο ανεύθυνο κράτος του κόσμου.
Πίστευα ότι η σπουδή της κυβέρνησης γύρω από το θέμα είναι ένα σχέδιο όχι τόσο για να αποκτήσει φίλια μέσα, όσο για να μη κουβεντιάζει η κοινωνία το τραγικό, επείγον και εξόφθαλμο: την περαιτέρω μνημονιακή εξαθλίωση των φτωχότερων από τους φτωχούς και το ανάλγητο κόψιμο των συντάξεων.
Όμως αν κρίνω από την ταραχή, τις δηλώσεις και την όψη τους, όχι. Τα κανάλια είναι όντως βασικό, σχεδόν κεντρικό μέλημα της πολιτικής τους.
Αυτό σημαίνει ότι ζουν σε ένα κόσμο ιδεοληπτικό. Και κυρίως αμοραλιστικό.Και νοιάζονται μόνο για τον εαυτό τους – δεκάρα δεν δίνουν για τους ανθρώπους που ζουν στα όρια.
Αν είχαν επαφή με την κοινωνία (τόσο αυτοί, όσο και η αντιπολίτευση που εξαιτίας της τα κανάλια είναι σήμερα μια άνομη αλάνα για ύποπτα ντιλ εξουσίας-εκδοτών, παλιών και νέων), θα ήξεραν, αυτό που ξέρει το Google Ananytics: ο κόσμος δεν νοιάζεται αν τα «βοθροκάναλα» ανήκουν στον Βαρδινογιάννη ή στον Μαρινάκη. Άλλωστε ήδη από τις πρώτες μετακινήσεις στελεχών, η ίδια κιτς αθλιότητα φάνηκε στον ορίζοντα, υπό νέο μανδύα. Οι ίδιοι μεγαλεπήβολοι μάνατζερ, τα ίδια μεταξωτά φύκια, οι ίδιες λαϊκές φτήνειες.
Ο κόσμος θέλει να ζήσει. Να μη του κόβει κι άλλο τη σύνταξη η κυβέρνηση που τού υποσχέθηκε (μεταξύ απείρων άλλων ψευδών) ότι ο κατώτατος μισθός θα αυξηθεί στα 900 ευρώ. Και να μη πληρώνει ένα υπέρογκο τέλος για να σιτίζεται μια ανυπόληπτη, αναξιόπιστη ΕΡΤ που προπαγανδίζει σχεδόν με κωμικό τρόπο κάθε κίνηση της κυβέρνησης (ακολουθούμενη από το ΑΠΕ).
Θα ήθελε επίσης να μη τον κοροϊδεύουν τόσο βάναυσα, μιλώντας του με κροκοδείλια δάκρυα για «15.000 παιδιά εκτός παιδικών σταθμών», εκείνοι που με τις τραγικές διαπραγματέυσεις τους, φέρνουν στον τάφο μια ώρα αρχύτερα χιλιάδες αναξιοπαθούντες συνταξιούχους.
Ο αυτισμός της εξουσίας είναι γνωστός, ανέκαθεν. Όταν επιβεβαιώνεται όμως σε τόσο δραματικές στιγμές της κοινωνίας, είναι εντελώς απάλευτος.
Από τονΣΤΑΘΗ
ΤΣΑΓΚΑΡΟΥΣΙΑΝΟ
