Όταν πήραν την εξουσία και επί ένα εξάμηνο κατέστρεφαν την οικονομία και μας έκαναν όλους φτωχότερους με κάθε ώρα που περνούσε, είπες:
«Δεν πειράζει. Τα παιδιά διαπραγματεύονται. Κάνουν αυτό που υποσχέθηκαν, αισθάνομαι περήφανος και έχω αξιοπρέπεια, πια».
Και δεν σ’ ένοιαξε που η χώρα πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και τραβούσε για τον γκρεμό…
Όταν «εκπαραθύρωναν» τις διοικήσεις των ανεξάρτητες αρχών με φωτογραφικές διατάξεις και αντίθετα με το Σύνταγμα και κάθε νόμο, είπες: «Σιγά, μωρέ! Σαν τι κάνουν δηλαδή, οι Ανεξάρτητες αρχές; Μόνο να παίρνουν τις μισθάρες ξέρουν». Και δεν σ’ ένοιαξε που, χωρίς αυτές, η Δημοκρατία είναι λειψή…
Όταν προσπαθούσαν, ξανά και ξανά, να «παραιτήσουν» τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, είπες: «Να φύγει ο παλιοτεχνοκράτης. Τι να τον κάνουμε αυτόν; Να έρθει ένας δικός μας άνθρωπος». Και δεν σ’ ένοιαξε που, αν συνέβαινε, θα οδηγούσε στην έξοδο της χώρας από την Ε.Ε. και το άγριο πλιατσικολόγημα των πορτοφολιών μας…
Όταν έκλεισαν τις τράπεζες και επέβαλαν capital controls, είπες: «Και τι με νοιάζει εμένα; Αφού εγώ δεν έχω λεφτά στην τράπεζα». Και δεν σ’ ένοιαξε που κάποιοι θα έμεναν απλήρωτοι, χωρίς να μπορούν να βρουν φαγητό για τις οικογένειές τους, που δεν θα μπορούσαν να θρέψουν τα παιδιά τους…
Όταν, αντί να καταργήσουν τον ΕΝΦΙΑ, έβαλαν μεγαλύτερο, είπες: «Δεν πειράζει. Θα στριμωχτούμε, αλλά αξίζει. Έχουμε το σπίτι μας και αυτά τα παιδιά, τουλάχιστον προσπαθούν». Και δεν σ’ ένοιαξε που κάποιοι αναγκάζονταν να πουλήσουν τα σπίτια τους για ένα κομμάτι ψωμί, γιατί δεν μπορούσαν πια να πληρώνουν. Ούτε που, αν δεν είχες «φέρει» αυτά τα παιδιά, όλοι θα πλήρωναν λιγότερο…
Όταν το «κανένα σπίτι, σε χέρια τραπεζίτη» έγινε «κανένα σπίτι δεν θα μείνει σ’ ιδιοκτήτη», είπες: » Και τι με νοιάζει εμένα; Εγώ πληρώνω κανονικά». Και δεν σ’ ένοιαξε που κάποιες οικογένειες θα έμεναν στον δρόμο. Χωρίς ένα κεραμίδι να κόβει την βροχή, ένα τούβλο να σταματάει το κρύο…
Όταν άρχισαν το ξήλωμα της εκπαίδευσης μειώνοντας τις ώρες, μικραίνοντας την ύλη στα μαθήματα και κάνοντας την Παιδεία κομματικό βιλαέτι, είπες: «Έλα, μωρέ, σιγά! Και τι έγινε; Ίσα-ίσα που τα παιδιά μας θα είναι πιο ξεκούραστα». Και δεν σ’ ένοιαξε που η αμορφωσιά και η τεμπελιά θα βασιλέψουν, κάνοντας πιο εύκολη τη δουλειά τους…
Όταν ξεκίνησαν να διαβρώνουν τη Δικαιοσύνη, φροντίζοντας να την ελέγχουν με δικούς τους ανθρώπους πάνω και κάτω, δεξιά και αριστερά για να μην μπορεί να «ξεφύγει» από πουθενά, είπες: «Σιγά! Και τι έγινε; Και οι άλλοι τα ίδια έκαναν». Και δεν σ’ ένοιαξε που κάποιοι αδικούνταν ή έχαναν τη δουλειά τους ή τιμωρούνταν παραπάνω απ’ όσο έπρεπε…
Όταν άρχισαν ετσιθελικά, να κλείνουν κανάλια, παραβιάζοντας το Σύνταγμα και κάνοντας τη χώρα περίγελο σε ολόκληρο τον πλανήτη, είπες: «Καλά να τους κάνουν. Πολεμάνε τη διαπλοκή. Να κλείσουν τα βοθροκάναλα!». Και δεν σ’ ένοιαξε που με αυτόν τον τρόπο η Δημοκρατία ξεφτιλιζόταν, η πραγματική ενημέρωση πήγαινε περίπατο και έμεναν χιλιάδες άνθρωποι στο δρόμο…
Όταν ο Μέγας Βοσκός Αλέξης, για πρώτη φορά στα χρονικά, «πρόσταξε» τους ανώτατους δικαστικούς, την ηγεσία της Δικαιοσύνης να πάει στο γραφείο του, για να τους «δώσει χαρτζιλίκι», είπες: «Μάγκας το παιδί! Έτσι γίνονται οι δουλειές. Τους δίνεις, για να σου δώσουν». Και δεν σ’ ένοιαξε που μ’ αυτόν τον τρόπο ο Ιερός Θεσμός (πραγματικός αυτός, όχι σαν εκείνους του φίλου σου του Γιάνη), η τυφλή Θεά έγινε ζήτουλας που πρέπει «ν’ αφουγκράζεται την κοινωνία»…
Όταν θα σου χτυπήσει την πόρτα ο τοπικός κομισάριος για ν’ «απαλλοτριώσει» το σπίτι σου και να «τακιμιάσει» ο ίδιος με τη «δικιά του», δεν ξέρω τι θα πεις. Πάντως, αν σκέφτεσαι να πεις: «Ωραία, θα γίνουμε μια μεγάλη παρέα», καλύτερα να το ξεχάσεις. Βλέπεις, η νομενκλατούρα δεν μένει σε κολεκτίβες με την πλέμπα.
Όπως και να ‘χει, είμαι παραπάνω από σίγουρος, ότι τότε θα σε νοιάξει.
Θα σε νοιάξει πολύ. Όσο δεν παίρνει.
Αλλά θα είναι αργά. Πολύ αργά…
Πέτρος Λάζος
capital.gr
