Τι είναι το «Σύνδρομο της Στοκχόλμης»; Αυτό που πάσχουν οι ευβοείς και πολλοί ψηφοφόροι αυτής της χώρας

Καταρχάς θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι πρόκειται για μια ψυχολογική διαταραχή, με την έννοια ότι πρόκειται για μια φυσιολογική αντίδραση σε μία αφύσικη κατάσταση. Πρόκειται για μια ψυχολογική αντίδραση που παρατηρείται μερικές φορές σε ομήρους, όταν οι όμηροι αναπτύσσουν συναισθηματικούς δεσμούς και δείχνουν αφοσίωση στους θύτες τους, παρά τον κίνδυνο στον οποίο είναι εκτεθειμένοι οι όμηροι

Οι ομοιότητες του ψυχικού φαινομένου είναι πάρα πολλές με αυτές που διαταράσουν αυτούς που ψηφίζουν σύριζα τόσο στην Εύβοια όσο και παναλλαδικά….

Αν λάβει κανείς υπόψη το ποσοστό των δημοσκοπήσεων ένα πολύ μεγάλο μέρος του πλυθυσμού αυτή της χώρας (πάνω από 15 %) πάσχει από το σύνδρομο της Στοκχόλμης ενώ ένα εξίσου σημαντικό ποσοστό 21% αναποφάσιστων είναι αδιάφορο για το θύτη-βιαστή του

Αυτό ακριβώς έκαναν κάποιοι συνταξιούχοι προς το πρόσωπο του κ.Τσίπρα. Κατά την περιοδεία του στη Θράκη, τον σταμάτησαν για να του προσφέρουν λουλούδια ευχαριστώντας τον για το περίφημο κοινωνικό μέρισμα.



Μάλλον δεν έχουν ενημερωθεί τι ψήφισε η κυβέρνηση του «ευεργέτη» τους.



Ας επισημάνουμε μερικά από αυτά (μερικά, γιατί αν τα αναφέρουμε όλα θα χρειαστούμε πολλές σελίδες). Επιγραμματικά, μειώθηκαν σε 250 χιλιάδες συνταξιούχους έως και 40% από το ΕΚΑΣ (το οποίο θα καταργήσει τελείως η κυβέρνηση), όλοι οι νέοι συνταξιούχοι θα λάβουν μικρότερες συντάξεις κατά 30% λόγω του νόμου Κατρούγκαλου (του κατά δήλωσή του, κομμουνιστή). Επίσης θα περικοπεί 15-20% στο εφάπαξ και, τέλος, εισφορά 14% επί του καθαρού δηλωτέου εισοδήματος 650 χιλιάδων αγροτών (πρώην ΟΓΑ) και 7% υπέρ ΕΟΠΥΥ.



Το σύνδρομο της Στοκχόλμης το είχαμε ακούσει για πρώτη φορά από έναν ευβοιώτη Νομαρχιακό σύμβουλο της Αριστεράς το Γιώργο Βλαχογιώργο σε κάποιο νομαρχιακό συμβούλιο, όταν χαρακτήριζε τους ψηφοφόρους του Πασοκ ως πάσχοντες από αυτό…..

Τότε το Πασοκ είχε 40% και ο Συνασπισμός (μετέπειτα ΣΥΡΙΖΑ μόλις και μετά βίας 3%) Φαίνεται όμως ότι οι ψηφοφόροι πάσχουν διαχρονικά από αυτή τη ψυχική νόσο διότι τότε που ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ τουλάχιστον δεν πεινούσαν τα παιδιά τους σε ποσοστό 35 και 40% σύμφωνα με έρευνες…


¨ηταν εκείνη η εποχή που τόσο ο Βλαχογιώργος όσο και ο Αποστόλου αλλά και άλλοι γιαλαντζί επαναστάτες τύπου Ακριώτη κλπ.κλπ. αντιδρούσαν για ότι καλό πήγαινε να γίνει στην Εύβοια, (Διοικητήριο, Αμφιθέατρο Περιφερειακής ενότητας, Παράκαμψη Χαλκίδας κλπ.κλπ) μάζευαν υπογραφές από πολίτες και προσέφευγαν στο συμβούλιο της επικρατείας τις αποφάσεις του οποίου αμφισβητούν σήμερα ως κυβέρνηση…

¨ηταν η εποχή που ο κόσμος δεν υπέφερε από στερήσεις και υπερφορολόγηση αλλά οι προοδευτικάντηδες έριχναν τόνους νερό στο μύλο της εθνικής διχόνοιας….


¨ηταν τότε που η παροιμία «ο Μανώλης με τα λόγια χτίζει ανώγεια και κατώγια» έβρισκε πρόσφορο έδαφος και πλήρη εφαρμογή στην πολιτική σκηνή της Εύβοιας και της Ελλάδας συνολικά…

Οι επαναστάτες του καφενείου τύπου Δημήτρη Γεωργακόπουλου στο διάλειμμα των ποιημάτων που σκάρωναν , γκρέμιζαν και ξαναέχτιζαν τον κόσμο μέσα σε πέντε λεπτά…..

Το διαχρονικό «κάνε με εμένα πρωθυπουργό για μια μέρα» έβρισκε εφαρμογή σε κάθε επίδοξο πολιτικό σωτήρας της Αριστεράς και υποστηριζόταν-υποβασταζόταν από το ανεπαρκέστατο δημοσιογραφικό προσωπικό της Εύβοιας και κάθε ψευτοδημοσιογράφου της χώρας….




Τα επίχειρα τέτοιων αντιλήψεων πληρώνει σήμερα η χώρα που έφερε στην εξουσία ανθρώπους που δεν θα μπορούσαν να διοικήσουν ούτε περίπτερο….

Φυσικά σε αυτό συνεισέφεραν και οι φαύλες πολιτικές του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας που στηρίζονταν στην πλειοψηφία τους από φαύλους ψηφοφόρους που δεν έβλεπαν πέρα από τη μύτη τους ότι το να πάρουν σύνταξη στα σαρανταπέντε τους και να αμείβονται με μισθό υπουργού ήταν μαθηματικώς βέβαιο ότι θα οδηγούσε αυτή τη χώρα σε χρεοκοπία



Νίκος Αγγελής



Υ.Γ. Η ονομασία «Σύνδρομο της Στοκχόλμης» δόθηκε στο ψυχολογικό φαινόμενο που παρατηρήθηκε το 1973 στη Στοκχόλμη της Σουηδίας, σε ομήρους μιας τραπεζικής ληστείας. Οι ληστές κράτησαν έξι ημέρες σε ομηρία τους εργαζόμενους της τράπεζας. Σε αυτή την περίπτωση τα θύματα της ομηρίας δημιούργησαν συναισθηματικό δέσιμο με τους θύτες τους, τους οποίους έφτασαν να υπερασπιστούν μετά την απελευθέρωσή τους.


Η περίπτωση της Νατάσα Κάμπους, που κατάφερε να ξεφύγει από τα χέρια του ανθρώπου που για οκτώ χρόνια την είχε υπό την ομηρία του, συγκλόνισε την παγκόσμια κοινή γνώμη. Πώς ένας άνθρωπος που ζει σε καθεστώς καταπίεσης, είναι όμηρος και βρίσκεται εκεί παρά τη θέλησή του φτάνει στο σημείο να αναπτύξει θετικά συναισθήματα για τον απαγωγέα του, ακόμα και να στεναχωρηθεί για το θάνατό του;