Στο εδώλιο κάθονταν άλλο μπουμπούκι από την Ινδία, τη χώρα του διαλογισμού, κατηγορούμενος για ανθρωποκτονία, ληστεία, επικίνδυνες σωματικές βλάβες και παράνομη οπλοχρησία… αδικήματα, που αν τα είχε κάνει στη χώρα του σήμερα θα ήταν ξεχασμένος από καιρό.
Δεν ξέρω αν όλοι οι παραπάνω βρίσκονται νόμιμα στη χώρα ή είναι από εκείνους τους δυστυχισμένους «πρόσφυγες πολέμου», που τους υποδέχονται οι επαγγελματίες αλληλέγγυοι στα νησιά μας με χορούς, πρώτα κεράσματα, και … φορτιστές. Όπως και να ’ναι όμως, η συγκεκριμένη περίπτωση είναι ενδεικτική του τι συμβαίνει στη χώρα μας, και προς τα πού πάμε...
Έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου, κι έχει βγάλει ρόζους το χέρι μου, να λέω και να γράφω, ότι αυτού του είδους η εξαναγκαστική πολυπολιτισμικότητα που μας έχει επιβληθεί, με τη σύμφωνη γνώμη και την ενθάρρυνση της λαοπρόβλητης κυβέρνησής μας θα μας βγει σε κακό.
Το όλο θέμα της λαθρομετανάστευσης έχει να κάνει με την εγκληματικότητα. Και όσοι διαμαρτύρονται γι’ αυτό, έχουν να αντιμετωπίσουν την κατηγορία (από πλευράς διάφορων αφελών και μη «αριστερών») ότι είναι ρατσιστές. Είναι η εύκολη ταμπέλα, όπως εκείνη του ακροδεξιού εθνικιστή για όσους διαμαρτύρονται για το «μακεδονικό».
Λάθος μεγάλο όμως, κι εδώ να διευκρινίσω ότι προσωπικά είμαι «ρατσιστής» απέναντι στην κάθε είδους παραβατικότητα. Ακόμη και ξανθός με καταγάλανα μάτια Έλληνας να είναι κάποιος βιαστής ή μαχαιροβγάλτης, την ίδια αντίδραση θα είχα.
Έλα όμως που οι περισσότεροι κακοποιοί τείνουν να είναι αλλοδαποί, και δη από το Μάγκρεμπ, τη Μέση Ανατολή, και κάποιες εξωτικές χώρες τύπου Γεωργίας και Καζακστάν (μεταξύ άλλων).
Συνεπώς, και επειδή οι εγκληματίες όλως τυχαίως είναι ξένοι, όλοι όσοι διαμαρτύρονται, βαφτίζονται ρατσιστές, και το ζήτημα κλείνει εκεί.
Όπως π.χ. στις ΗΠΑ, όπου αν αστυνομικός, ακόμη και μαύρος, σκοτώσει μαύρο κακοποιό, αμέσως ξεσηκώνεται το σύμπαν, γίνονται έκτροπα, και ο αστυνομικός στέλνεται στον Καιάδα ως… ρατσιστής. Τουρλουμπούκι στο τετράγωνο…
Μιλάμε για παράλογες καταστάσεις, όπου ακόμη και νορμάλ, κατά τα άλλα, οικογενειάρχες, αμέσως εξανίστανται αν τυχόν και τους θίξει κάποιος τις εφηβικές τους ιδεοληψίες, καταγγέλλοντας την εισαγόμενη εγκληματικότητα, και δείχνοντας τους πως ο βασιλιάς τους είναι γυμνός.
Ανέκαθεν ήμασταν μια φιλόξενη χώρα, χωρίς ρατσιστικές εκφάνσεις, και χωρίς αποικιοκρατικούς σκελετούς στη ντουλάπα μας, αλλά παράλληλα και χωρίς την σημερινή σκληρή εγκληματικότητα.
Σήμερα, η πρωτοφανής εγκληματικότητα που δέρνει τη χώρα, σε συνδυασμό με την αθρόα λαθρομετανάστευση, συν την εγγενή γιαλαντζί «αριστεροσύνη», που μας χαρακτηρίζει, έχουν δημιουργήσει ένα εκρηκτικό και συνάμα τραγελαφικό αποτέλεσμα.
Έτσι έχουμε από την μια την επίσημη πολιτεία δια των κ.κ. Τόσκα, Παρασκευόπουλο, Κοντονή, Μουζάλα, κ.ά. να διευκολύνει και να ενθαρρύνει θεσμικά την παραβατικότητα, κι από την άλλη έχουμε μια κοινωνία γαλουχημένη στρεβλά, που δεν αντιλαμβάνεται το μέγεθος του κινδύνου.
Έχω ξαναπεί ότι η οικονομική κρίση κάποτε θα περάσει. Ακόμη και η απώλεια εθνικής κυριαρχίας ή εδαφών, μπορεί στο μέλλον, μέσω πολέμου κλπ. να επανακτηθεί… ο φόβος όμως του να μην μπορείς να κοιμηθείς ήσυχος τα βράδια μη τυχόν και σε πυροβολήσει μέσα στο ίδιο σου το σπίτι κάποιος Τσετσένος που αμόλυσε ο Παρασκευόπουλος, ή να κυκλοφορήσεις στο κέντρο της πόλης μη τυχόν και σε σφάξει κάποιος Αφγανός (που στηρίζει η κυρά Τασία) για να σου πάρει το κινητό… αυτό το συναίσθημα δεν σώζεται με τίποτα…
Τα ίδια και χειρότερα συμβαίνουν και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Και κατά σύμπτωση χώρες με ιδιαίτερα φιλελεύθερες και δημοκρατικές κυβερνήσεις και αντιλήψεις. Σαν κι αυτές που έχουμε κι εμείς εδώ στη μπανανία μας.
Και αν δεν μπορούν εκείνες να αντιμετωπίσουν την εγκληματικότητα, αλλά και την δημογραφική αλλοίωση που έχει προκύψει, όντας πιο συντεταγμένες, φανταστείτε τι έχουμε να πάθουμε (ακόμη είμαστε στα σπάργανα) εμείς εδώ, με μια ευνουχισμένη αστυνομία, μια κυβέρνηση που σε αυτά τα ζητήματα πετάει αετό, κι έναν λαό που έχει στο DNA του μια κακώς εννοούμενη ενσυναίσθηση προς το δράμα «προσφύγων πολέμου» (από χώρες που δεν έχουν πόλεμο) και κατατρεγμένων γενικώς.
Κλείνω, θυμίζοντας και πάλι τον Τζορτζ Όργουελ, που εκτός του ότι είχε προβλέψει τον Σύριζα, είχε πει και το περίφημο: «Ο μέσος άνθρωπος, αν κληθεί να επιλέξει μεταξύ ελευθερίας και ασφάλειας, πάντα θα επιλέγει το δεύτερο».
Κάτι που σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι όλη αυτή η στήριξη της ανομίας, όλα αυτά τα καθημερινά εγκλήματα με ηθικούς αυτουργούς τους πολιτικούς ταγούς μας που τα επιτρέπουν (κάποιοι μάλιστα τα προκαλούν), είναι βούτυρο στο ψωμί κάποιων ακραίων δυνάμεων, που καθημερινά ενισχύονται (σε πανευρωπαϊκό επίπεδο), και που όταν θα πάρουν κεφάλι θα πάρουν και κεφάλια. Δεν θα δέσουν μόνο τους εγκληματίες, αλλά όλους μας…
Το έργο το έχουμε ξαναδεί. Δεν ανακαλύπτουμε την Αμερική όσοι διαμαρτυρόμαστε για το σημερινό μπάχαλο… Απλά, σε αντίθεση με κάτι μετανοούσες Μαγδαληνές σαν την κα Σακοράφα, ή τον κ. Δ. Καμένο, εμείς δεν φοράμε παρωπίδες, ούτε ζούμε και λειτουργούμε για τα ψηφαλάκια και την καρέκλα…
Strange Attractor
