Τέκνα μου αγαπητά,
Γεννάται σήμερα ο Χριστός,
εκπληρώνοντας τις προρρήσεις των αγίων Προφητών της Παλαιάς Διαθήκης, ιδίως
εκείνη του Ησαΐου, ο οποίος, οκτακόσια ολόκληρα χρόνια πριν την Σάρκωση του
Κυρίου μας, εξ ονόματος του Θεού ομιλών, είχε προείπει, μεγάλη τη
φωνή: «Ιδού η Παρθένος εν γαστρί έξει και τέξεται υιόν και καλέσουσι το
όνομα αυτού Εμμανουήλ, ο εστι μεθερμηνευόμενον μεθ’ ημών ο Θεός» (Ματθ. α ,
23).
Μοναδικό το γεγονός!
Υπερφυής ο τρόπος της συλλήψεως!
Το γεννηθέν θείον βρέφος
είναι εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου. Δεν προέρχεται εκ θελήματος
σαρκός, όπως λέγει ο Μέγας Βασίλειος, διότι διαφορετικά δεν θα προσηγορεύετο
Εμμανουήλ, που σημαίνει ο Θεός είναι μαζί μας, ανάμεσά μας.
Εμμανουήλ είναι, κατά τας
Γραφάς, ο εκ του Δαυΐδ καταγόμενος Μεσσίας, που έρχεται να σώση τον λαό του και
τον καθένα μας προσωπικά από τις αμαρτίες του.
Έρχεται, καθώς διδάσκει ο
Ιερός Χρυσόστομος, επιδεικνύμενος την πολλήν του περί ημάς κηδεμονίαν. Και
εξηγεί· «Ούτε άγγελος, ούτε Αρχάγγελος μεθ’ ημών, αλλ’ αυτός καταβάς ο
Δεσπότης Κύριος, ανέλαβε την πάσαν διόρθωσιν· διαλεγόμενος με τις πόρνες,
συναναστρεφόμενος τους τελώνες, εισερχόμενος στις οικίες των αμαρτωλών,
δίδοντας παρρησία στους ληστές και προσελκύοντας τους μάγους, διορθώνοντας τα
πάντα και ενώνοντας και αυτήν την φύσιν προς τον εαυτό του».
Στο ένα και το αυτό
πρόσωπο του σαρκωμένου Υιού του Θεού, του Εμμανουήλ, γνωρίζομε, κατά τον
Χαλκιδαίο ερμηνευτή της Αγίας Γραφής άγιο Θεοφύλακτο, την μορφή του Θεού και
την μορφή του δούλου.
Πόσο σπουδαίο και ενθαρρυντικό
ακούγεται, σήμερα κυρίως, αυτό το μήνυμα, ότι ο Θεός μας δεν είναι απόμακρος,
αλλ εἶναι μαζί μας, ανάμεσά μας, σαρκωμένος και μάλιστα
προσφερόμενος!
Υμνώντας τούτο το γεγονός
ο θεόπνευστος Ρωμανός ο Μελωδός, παρουσιάζει τον νεογέννητο Χριστό απευθυνόμενο
στην Παναγία μητέρα του να της λέγη· Στέργω (αγαπώ με πατρική αγάπη -
συμπαθώ) το γένος σου. Νικώμαι δια τον πόθον, τον οποίον έχω προς τον άνθρωπον.
Ύστερα απ’ αυτή την
αδιάψευστη θεϊκή ομολογία, έχει το δικαίωμα ο οιοσδήποτε άνθρωπος να αισθάνεται
μόνος και έρημος, ξένος και εγκαταλελειμμένος, βυθιζόμενος όλο και πιο πολύ
στην απόγνωσή του, φθάνοντας μάλιστα στην αυτοκτονία και την αυτοκαταστροφή;
Είναι αλήθεια ότι, όπως
λέγει ο προφήτης Ησαΐας (κεφ. θ . 15), πολλοί κολακεύουν τον λαό, και με ψεύτικες
ελπίδες τον βαυκαλίζουν και τον αποπλανούν για να τον καταπίνουν
εκμεταλλευόμενοι αυτόν... Και ίσως, ο καθένας από μας, ενώ κατακρίνει αυτή την
άδικη και άπονη απάνθρωπη συμπεριφορά, να πράττη προς τον συνάνθρωπό του το
ίδιο, αφού, κατά τον ίδιο προφήτη, «παν στόμα λαλεί άδικα» (Ησ. θ .
16). Όμως ο Χριστός, χθες και σήμερον ο Αυτός και εις τους αιώνας,
παραμένει «μεθ’ ημών»! «Ιδού εγώ μεθ’ υμών ειμι πάσας τας ημέρας, έως της
συντελείας του αιώνος» (Ματθ. κη , 20).
Αγαπητά μου παιδιά,
Πράγματι δεν υπερείδε και
δεν περιφρόνησε ο Θεός τον άνθρωπο, που κουρσεύθηκε στον Παράδεισο από τον
διάβολο και αφού έχασε την θεοΰφαντη στολή, ντύθηκε τους δερμάτινους χιτώνες
και κληρονόμησε τον θάνατο.
Ήλθε και διαρκώς έρχεται προς
το πλάσμα του, για να το θεραπεύση και να το ντύση τη νέα στολή της αφθαρσίας,
φανερώνοντας, με την γέννησή του, την τερπνή και φαεινή μορφή της Εκκλησίας
του.
Το πρόβλημα, ωστόσο, είναι
αν κι’ εμείς θέλουμε να είναι μαζί μας, στη ζωή μας και αν κι’ εμείς επιθυμούμε
να είμαστε μαζί του. Είναι υπόθεση της ελευθερίας μας και της καρδιάς μας. Από
μας εξαρτάται.
Ο άγιος Ρωμανός ο Μελωδός,
μέσα από τον ύμνο του στα άγια Νήπια, σαλπίζει προς όλους μας εγερτήριο και
σωτήριο σάλπισμα·
Αναστάντες, μας προτρέπει, δεύτε προσκυνήσωμεν τω ελθόντι και
σώσαντι όλο το γένος των ανθρώπων, φωνάζοντας προς Αυτόν με πόνο καρδίας, να
μας λυτρώση από τον ανθρωποκτόνο διάβολο, ώστε σύντομα να απαλλαγούμε από τις
αμαρτίες μας και να εύρωμε την οδό της μετανοίας.
Και μας δίδει ο ίδιος ο
άγιος παράδειγμα μετανοίας, γράφοντας εξομολογητικά για τον εαυτό
του· «Πολλά επλημμέλησα εν γνώσει και αγνοία μου και τον Θεόν παρώξυνα
τοις ακαθάρτοις έργοις μου...». Κι’ αν οι άγιοι αισθάνονται έτσι, πιστεύω
πως δεν μένουν σε μας, τους πταίοντας πολλά καθ’ εκάστην ώραν, περιθώρια
αυταπάτης και αμετανοησίας.
Μετάνοια σημαίνει
επιστροφή στο Θεό! Ο ίδιος, ο Παντοκράτωρ, δια του προφήτου του Ησαΐου, μας
καλεί· «Επιστράφητε επ’ εμέ και σωθήσεσθε! Εγώ ειμί ο Θεός και
ουκ έστιν άλλος!» (Ησ. με . 22). Και η σωτηρία αυτή αφορά όλους τους
ανθρώπους. Είναι μακρά, λέγει ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας, τρέχει αυτή η
σωτηρία, έως τα έσχατα, τα τέρματα της γης!
Αγαπητά μου παιδιά,
Συγκινητικά περιγράφει και
πάλι ο άγιος Ρωμανός ο Μελωδός την σάρκωση του Θεού, ακούγοντας από το θεϊκό
στόμα τα παρακάτω λόγια, που απευθύνονται προσωπικά στον καθένα μας.
Ήλθα προς το πλάσμα μου·
Προτείνω τις παλάμες μου
για να σε αγκαλιάσω.
Μη με ντραπής
Έχουμε άραγε το κουράγιο
να μείνουμε ασυγκίνητοι μπροστά στην ανοιχτή θεϊκή αγκαλιά;
Διερωτώμαι ακόμη·
Θα
ανοίξουμε τη δική μας αγκαλιά για να αναπαυθή Εκείνος, ο εν αγίοις αναπαυόμενος
η θα προστεθούμε στους αδιάφορους και σε όσους, ανά τους αιώνες, τον αρνήθηκαν
και μετά μανίας τον κατεδίωξαν και μέχρι σήμερα τον καταδιώκουν;
Θα είμαστε κι’ εμείς, κατά
το δικό του φιλάνθρωπο παράδειγμα, για τους συνανθρώπους μας, κάθε στιγμή της
ζωής μας, μια ανοιχτή αγκαλιά η θα παραμείνουμε εγωϊστές, βουτηγμένοι στο ψέμα
και τη διαφθορά, υπερασπίζοντας μόνον και με όλα τα μέσα τα ατομικά μας συμφέροντα,
περιφρονώντας την ψυχή μας και ξοδεύοντας στην ματαιότητα τις ημέρες μας;
Σας εύχομαι να δώσετε
σωστές απαντήσεις, με ανάλογη στάση ζωής και να έχετε, μ’ αυτό τον τρόπο, Καλά
Χριστούγεννα! Είναι δε ευνόητο ότι, για τον ίδιο σκοπό, ζητώ κι’ εγώ για την
ταπεινότητά μου τις δικές σας προσευχές.
Μετά πολλής πατρικής
αγάπης
+ο Χαλκίδος Χρυσόστομος
