Το ταξίδι του Περγαντά ….

"Το ταξίδι μου στην αυτοδιοίκηση κάπου εδώ τελειώνει" είπε ο Κλέαρχος Περγαντάς στη συνεδρίαση του περιφερειακού συμβουλίου ανακοινώνοντας ότι δε θα είναι υποψήφιος Περιφερειάρχης στις επερχόμενες εκλογές…. 

Ε καλά κύριε Περγαντά δεν ήταν δα και κανένα υπερπόντιο ταξίδι…. 

Μάλλον με δρομολόγιο Ρίο Αντίρριο έμοιαζε…. 

Κάθε μέρα μπρος πίσω σε ένα ρουτινιάρικο πρόγραμμα χωρίς τους κινδύνους που έχουν οι ανοιχτοί ορίζοντες των θαρραλέων πολιτικών αποφάσεων…. 

Χωρίς τα κύματα της ρηξικέλευθης πορείας των ρήξεων… 

Και έτσι όπως έλεγε και ο αείμνηστος Καββαδίας το πολιτικό τέλος ήρθε μια μέρα σαν των πολλών ανθρώπων τις ημέρες…. Ιδανικός και ανάξιος εραστής της πολιτικής …. Χωρίς να σχίσει τη θολή γραμμή των οριζόντων!!!!!!

Υ.Γ. Οι πολιτικές μας εκτιμήσεις στο ρεπορτάζ,  επαναβεβαιώθηκαν πλήρως… 

Ήμασταν οι μοναδικοί που γράφαμε ότι ο Περγαντάς αποτελεί παρελθόν για την περιφέρεια εδώ και αρκετούς μήνες…

 ¨Όταν ο ίδιος κομπορρημονούσε προς τους περιφερειακούς συμβούλους της Εύβοιας ότι ο Μπουραντάς τελείωσε ενώ εκείνος (ο Περιφερειάρχης) θα είναι και αύριο εδώ και όταν τα τοπικά μέσα ενημέρωσης εφημερίδες, ραδιόφωνα και σαϊτ υποστήριζαν ότι θα κατέλθει ως κοινός υποψήφιος Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ

Και μια και αναφέραμε τον Καββαδία ας θυμηθούμε ένα από τα ωραιότερα και γνωστότερα ποιήματά του

Ιδανικός και ανάξιος Εραστής (της πολιτικής)

θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής
των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,
και θα πεθάνω μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές,
χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.

Για το Μαδράς τη Σιγκαπούρ τ’ Αλγέρι και το Σφαξ
θ’ αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία,
κι εγώ σκυφτός σ’ ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς,
θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία.

Θα πάψω πια για μακρινά ταξίδια να μιλώ,
οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα `χω πια ξεχάσει,
κι η μάνα μου χαρούμενη θα λέει σ’ όποιον ρωτά:
"Ήταν μια λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει"

Μα ο εαυτός μου μια βραδιά εμπρός μου θα υψωθεί
και λόγο ως ένας δικαστής στυγνός θα μου ζητήσει,
κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί,
θα σημαδέψει κι άφοβα το φταίχτη θα χτυπήσει.

Κι εγώ που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ
σε κάποια θάλασσα βαθειά στις μακρινές Ινδίες,
θα `χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ
και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες.