Γιατί οι δανειστές θέλουν κυβέρνηση ενότητας αλλά οπωσδήποτε και με Τσίπρα;
Γιατί το λόμπι της δραχμής τρίβει τα χέρια του με το 3-4% που θα πάρει το μεθοδικότατα στημένο κόμμα της δραχμής;
Και γιατί το Βερολίνο οι Βρυξέλλες και η Ουάσιγκτον έβαλαν τον Βαρουφάκη να μας γελοιοποιήσει;
Όλα εξηγούνται.
Ακόμη και το δημοψήφισμα και η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ και οι εκλογές. Όλα μα όλα έχουν την ερμηνεία τους.
Το μνημόνιο που υπέγραψε ο Τσίπρας και ψήφισαν τα κόμματα που θα σχηματίσουν την μετεκλογική κυβέρνηση είναι μεν το χειρότερο όλων αλλά είναι το μόνο από τα τρία που θα εφαρμοστεί μέχρι κεραίας γιατί η πίεση επικεντρώνεται (αν αφήσουμε φορολογικά, και συμμάζεμα κράτους και ασφαλιστικού) σε πραγματικά ριζοσπαστικές και όχι ψευτοαριστερές μεταρρυθμίσεις με κορυφαία αυτήν των ιδιωτικοποιήσεων.
Και οι συγκεκριμένες μεταρρυθμίσεις είναι (εκτός από αναγκαίες για το ελληνικό σκορποχώρι) οι μόνες ασφαλιστικές δικλίδες των δανειστών που βάζουν τώρα την Ελλάδα να κάνει αυτό που απέφευγε πάντα (παίρνοντας δανεικά μέχρι το 2009) και δεν εφάρμοζε από το 2010 παρά τις συμφωνίες.
Έχετε την εντύπωση ότι οι μεθοδικοί και στρατηγικοί (στα πάντα τους) δανειστές (που για να γράψουν μια σελίδα με μέτρα επιστρατεύουν δεκάδες τεχνοκρατών) πέρασαν στο ντούκου τις ανοησίες του Γ. Παπανδρέου στις Κάνες; Τσάμπα νομίζετε πέταξε τα τασάκια και τα ποτήρια στον αέρα ο Σαρκοζί όταν ο Παπανδρέου μάσαγε τα λόγια του;
Του το φύλαγαν. Όπως την είχαν φυλάξει και στον Καραμανλή που τον προειδοποίησαν για το χρέος και εκείνος αντί να αλλάξει τακτική άλλαξε μόνο τον Αλογοσκούφη…
Το φύλαγαν και στον Σαμαρά όταν παρίστανε τον αντιμνημονιακό και τον επαναστάτη από την ασφαλή θέση της αντιπολίτευσης.
Με τον Παπανδρέου δεν ασχολήθηκαν οι δανειστές γιατί έβλεπαν ότι θα καταντήσει πολιτικός κομπάρσος στα χέρια του οποίου θα τελείωνε και η ιστορία της οικογένειας του.
Με τους Σαμαρά – Βενιζέλο τα πράγματα ήταν κομμάτι δυσκολότερα γιατί ο πρώτος ανένηψε… σε χρόνο – ρεκόρ και ο δεύτερος τους είχε μελετήσει από το 2009.
Τους πάτησαν όμως τον κάλο βάζοντάς τους να κάνουν απολύσεις στο κράτος και πωλήσεις στην ΔΕΗ και τους παρέδωσαν, ως παλαιούς, στα χέρια του νέου που ήταν ο Τσίπρας με τους ψεκασμένους ως βοηθούς του…
Έστειλαν στον Σαμαρά τον Ραϊχενμπαχ και τον ΟΟΣΑ να του πουν ότι χωρίς μεταρρυθμίσεις ούτε ΕΣΠΑ θα πάρεις αλλά ούτε και κυβέρνηση στις επόμενες εκλογές και άφησαν τον Τσίπρα να σκίζει μνημόνια…
Έχοντας ήδη «χρίσει» τον Τσίπρα «σωτήρα» έγραφαν ήδη το τρίτο μνημόνιο έστω και αν στο μεταξύ ξηλώνονταν το κουβάρι και φαινόταν το παιχνίδι τους που δεν έχει άλλο στόχο από την διασφάλιση των δανεικών.
Γιατί ιμπεριαλιστές (ειδικά οι Γερμανοί) μπορεί να είναι οι δανειστές, αλλά δεν είναι κουτόφραγκοι όπως νομίζουμε εμείς οι διεθνείς μπαταχτσήδες…
Να γιατί πανηγύρισαν τον Ιανουάριο με τον Τσίπρα στην κυβέρνηση και ξεκίνησαν νωρίς-νωρίς να μετράνε τον λογαριασμό που έφθασε κοντά στα 90 δισ. ευρώ και βλέπουμε.
Ο Βαρουφάκης ήρθε σαν βούτυρο στο ψωμί τους. Τον γελοιοποίησαν (μαζί του δυστυχώς και εμάς) μέχρι εκεί που δεν παίρνει και «αγκάλιασαν» τον ίδιο τον Τσίπρα με αντάλλαγμα να δεχθεί να κάνει όλα αυτά από τα οποία τους ξέφυγαν από τους Παπανδρέου, Σαμαρά, και Βενιζέλο. Ο Παπαδήμος δεν μέτρησε σε τίποτε.
Για να δέσει μάλιστα το «γλυκό» τον «χειροκρότησαν» τον Τσίπρα και για το κουκλοθέατρο με το δημοψήφισμα και τον «συλλυπήθηκαν» για το διαζύγιο με τον Λαφαζάνη, τον Λαπαβίτσα , την Ζωή , την Ραχήλ και τον Ησυχο..
Με τούτα λοιπόν και με εκείνα το χάρηκαν (όπως φαίνεται από παντού) που πάμε και στις εκλογές αφού ο Τσίπρας, ως νέος «σωτήρας» της ενότητας της Ε.Ε. είναι αυτός που θα εφαρμόσει το μνημόνιο σύμφωνα με όσα ο ίδιος ομολογεί. Για να μην πολυσκοτίζεται μάλιστα εξασφαλίσθηκε και η συμμαχία των κομμάτων εξουσίας.
Με την Ελλάδα αδέκαρη και ανήμπορη να πληρώσει το κράτος – στήριγμα των κομμάτων ένας χρόνος με τον Τσίπρα στην κυβέρνηση είναι υπεραρκετός στους δανειστές για να περάσουν τις μεταρρυθμίσεις.
Και τι θα λείπει από την Ελλάδα μετά από ένα χρόνο; Θα λείπει μόνο το καινούργιο που θα το έχει καταβροχθίσει το παλιό… Και ως καινούργιο… στην Βουλή θα είναι ο Λαφαζάνης με το κόμμα της δραχμής που ζητάει επιστροφή στην εποχή Στάλιν (άρα δεν είναι καινούργιο) και ο Μιχαλολιάκος που επιδιώκει επιστροφή στον Χίτλερ (που επίσης δεν είναι καινούργιο) .
Του Γιώργου Κράλογλου
capital.gr
