 |
| ο κ Φλαμπουράρης ως εκπρόσωπος του "νέου" |
Σε αυτούς τους εφτά μήνες της συγκυβέρνησης πολλά είναι τα συμπτώματα του «νέου» που εμφανίστηκαν στο σώμα της δημοκρατίας μας.
Από πρωτοτυπία άλλο τίποτε.
Είδαμε έναν υπουργό Οικονομικών που έφερε έναν νέον αέρα στην Ευρώπη, επειδή αρνιόταν να βάλει το πουκάμισο μέσα στο παντελόνι του.
Είδαμε μία πρόεδρο της Βουλής που ανανέωσε τα κοινοβουλευτικά ήθη παρεμποδίζοντας ψηφοφορίες.
Είδαμε έναν υπουργό Παιδείας να καταφέρεται κατά της αριστείας.
Και πριν τα δούμε όλα αυτά είδαμε τη σύμπραξη κόμματος της ριζοσπαστικής αριστεράς να συμπράττει με το ξενοφοβικό και εθνικιστικό κόμμα του κ. Καμμένου.
Είδαμε και τις ουρές στις τράπεζες, μάθαμε τι θα πει «έλεγχος κεφαλαίων», κάναμε και δημοψήφισμα και ακούσαμε τον πρωθυπουργό της χώρας να υπόσχεται, ή να απειλεί, πως θα τα αλλάξει όλα στην Ευρώπη.
Ολα αυτά είναι νέα και πρωτόγνωρα.
Αν σ’ αυτά προσθέσω και το πορτραίτο του κ. Φλαμπουράρη –μια συνήθεια είναι όλα– νομίζω ότι έχουμε μια αρκετά καθαρή εικόνα του «νέου» που είναι πλέον έτοιμο να συνεχίσει την εκκαθάριση του κόσμου μας από τις δουλείες του «παλιού».
Ειλικρινά, και να μην τα είχαμε δει όλ’ αυτά, η λατρεία του «νέου» με απωθεί, όπως απωθούν οι νεάζοντας κακοφορμισμένοι έφηβοι μεσήλικες, απ’ όπου κι αν προέρχονται. Θα μου πείτε ότι ζούμε σε έναν κόσμο που έχει ανακηρύξει τη νεότητα σε ιδεολογία και την κατάχρηση βιταμινών σε μεταφυσικό υποκατάστατο.
Oμως τι να κάνουμε;
Eχει και η ωριμότητα τα δικαιώματά της.
Τα δικαιώματα της ωριμότητας είναι το ζητούμενο.
Δικαίωμα στην ωριμότητα, δικαίωμα στην κανονικότητα, δικαίωμα στην καθημερινότητα.
Και για να αποφύγω την καταφυγή σε βαριές κουβέντες, όπως σωφροσύνη και σοβαρότητα, ας πω πως το ζητούμενο των εκλογών είναι η επαναφορά της ρουτίνας στη ζωή μας. Χωρίς ρουτίνα τρελαίνεσαι.
Βαρέθηκα όσους υπόσχονται πως θα τα αλλάξουν όλα, χωρίς να μπορούν ούτε τον εαυτό τους να αλλάξουν.
Είδα το βιντεάκι με την τηλεοπτική εμφάνιση του νεαρού Τσίπρα στον «Σκάι» της δεκαετίας του ενενήντα. Μπορεί να έβγαλε μερικές άσπρες τρίχες εν τω μεταξύ, όμως είναι ίδιος. Δυστυχώς ή ευτυχώς όμως, απ’ τη δεκαετία του ενενήντα άλλαξε η χώρα.
Δεν ξέρω πόσους αγγίζει το σύνθημα «να τελειώνουμε με το παλιό και τα συμφέροντα» – προφέρεται «συφέροdα». Υποθέτω πολλούς, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις.
Ποιο είναι το «παλιό» και ποια είναι τα «συμφέροντα»;
Ποια προοπτική δείχνει η πολιτική της ριζοσπαστικής αριστεράς τώρα που καταλάβαμε ότι ούτε την Ευρώπη μπορούμε να αλλάξουμε και ούτε θέλουμε να βγούμε έξω απ’ αυτήν την Ευρώπη που θα θέλαμε να την αλλάξουμε αλλά δεν μπορούμε; Ή μήπως δεν το καταλάβαμε ακόμη;
Μήπως πρέπει να περάσουμε άλλους έξι-εφτά μήνες στο φροντιστήριο της ελληνικής μοναξιάς, για να διδαχθούμε το «νέο» και τις φαντασιώσεις του; Εστω και με ΦΠΑ 23%.
Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές του Ιανουαρίου με το σύνθημα «Ελπίδα», ως μη συνταγογραφούμενο αντικαταθλιπτικό.
Η «ελπίδα» εξανεμίσθηκε, όμως πολλοί εθίστηκαν στη χρήση της.
Ποια πολιτική δύναμη μπορεί να εξασφαλίσει τα δικαιώματα της ωριμότητας;
«Γάλλοι, ακόμη μια προσπάθεια αν θέλετε να γίνετε δημοκράτες», έγραψε ο σκοτεινός μαρκήσιος ντε Σαντ. Οι δυνάμεις του ευρωπαϊκού τόξου τη χρειάζονται αυτήν την παραπάνω προσπάθεια.
Τ.Θεοδωρόπουλος
kathimerini
