Δυο λόγια για τον Άγγελο Καρκαλή….

Να με συγχωρείς που δεν ήρθα στην κηδεία σου αλλά δεν θα μπορούσα να σε δω μέσα σε ένα φέρετρο… θέλω να σε θυμάμαι πάντα όπως ήσουνα….

 Χαμογελαστός στις όμορφες αλλά προπάντων στις δύσκολες στιγμές σου….

 Θυμάμαι πόσο πολύ παρέα κάναμε κάθε καλοκαίρι που ερχόμουνα στη Χαλκίδα….

Εκείνα τα ανέμελα χρόνια της εφηβείας με τις ατέλειωτες συζητήσεις τις πλάκες και τις υπέροχες βόλτες στην πόλη….

 Το πρωί για μπάνιο στου Παπαθανασίου το απόγευμα για μπάσκετ  στην πλατεία του Δέλτα και το βράδυ βόλτα στην παραλία….

 Τηγανιτές πατάτες στο «πέλεκαν» και μετά όπου μας βγάλει…. Ζήσαμε μαζί τους πρώτους μας έρωτες…

 Ήμασταν παρέα στους εφηβικούς καυγάδες…. 

¨όχι ότι μπλέκαμε συχνά γιατί μας προστάτευε πάντα ο αδελφός σου ο Κωστής –ο μεγαλύτερος που έφυγε κι’αυτός χωρίς να προλάβουμε να τον χαιρετήσουμε και πήγες να τον συναντήσεις…. 

Μετά  έφυγα από την Αθήνα και ήρθα στη Χαλκίδα και εσύ φιλαράκι ακολούθησες τον αντίθετο δρόμο….

 Πήγες στην πρωτεύουσα…

 Σε χάσαμε για πολύ καιρό αλλά ξαναγύρισες…

 άνοιξες το καφέ στη στοά και τι παράξενο…

 μόλις μια φορά κατάφερα να έρθω και αυτή από σπόντα…

 Χαθήκαμε από τις δουλειές και τις υποχρεώσεις…. ¨ένα περίεργο  πράγμα….

Μπορεί να σε έβλεπα μια φορά το χρόνο τυχαία σε κάποιο καφέ αλλά ήταν λες και σε είχα δει την προηγούμενη μέρα….

 Λέγαμε τα νέα μας και μου έδινες πάντα  χωρίς να επαίρεσαι μια σωστή συμβουλή…. 

Ανέκαθεν ήσουν πολύ ώριμος πνευματικά και φαινόσουν να μη σε φοβίζει τίποτα….

 Θυμάσαι πως σε φώναζα παλιά;;; 

Μίκυ Ρουρκ γιατί του έμοιαζες καταπληκτικά…. 

Καλό ταξίδι φίλε μου… Θα μας λείψει το χαμόγελό σου…