Ο Έλληνας Εργαζόμενος τα τελευταία ιδιαιτέρως χρόνια ανεβαίνει
κάθε μέρα το δικό του Γολγοθά, Σταυρώνεται και ξανασταυρώνεται κάθε εικοσιτετράωρο….
Στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα, στο εμπόριο και το ελεύθερο επάγγελμα….
Στα Τσιμέντα Χαλκίδας, στη ΣΈΛΜΑΝ, στα Ναυπηγεία, Στην ελληνική και ευβοϊκή
βιομηχανία…..
Χωρίς συνδικαλιστική οργάνωση και άξιους εκπροσώπους της (σε
πρωτοβάθμιο κυρίως επίπεδο)….
Περιστοιχισμένος από Γραμματείς και Φαρισαίους
που ενδιαφέρονται μόνο για εκλογική πελατεία και για το προσωπικό τους όφελος…
Ξεγελασμένος από φιλόδοξους πολιτικούς παράγοντες που θέλουν να παραστήσουν τους
τοπικούς Τσε Γκε Βάρα αδιαφορώντας για την ουσία και τον ίδιο τον εργαζόμενο….
Αδυνατεί να καταλάβει πως χάθηκαν εν μια νυκτί δικαιώματα
για τα οποία πάλευαν ολόκληρες γενιές και χύθηκε αίμα για να κατακτηθούν…
Ξεγελασμένος , μέσα στην απόγνωσή του υποστηρίζει νεόκοπους
πολιτικούς απατεώνες πιστεύοντας ότι θα τον οδηγήσουν στην προσδοκώμενη ανάσταση….
Για να γλιτώσει από τους κλέφτες στρέφεται προς τους μπράβους τους νταβατζήδες
και τους τσαμπουκάδες του κοινού ποινικού δικαίου…
Αλλά το κυριότερο πια….
Ο Έλληνας εργαζόμενος έχει χάσει την
ελπίδα του και την προοπτική του… Ψιθυρίζει επάνω στο σταυρό… Ηλί, ηλί λαμά
σαβαχθανί…. Κύριε ίνα τι με εγκατέλειπες;;;;;… Αδυνατεί να φωνάξει και να ορθώσει
το ανάστημά του μετατρεπόμενος σε πρόσωπο του Βάρναλη….. «Δειλός μοιραίος και άβουλος
αντάμα… προσμένει ίσως σε κάποιο θάμα»
Θα έρθει άραγε η ανάσταση του;;;;;;;
