«Χρόνος βαθύς, πληρωμένος.
Τα σιωπηλότερα λόγια, οι μισοτελειωμένες μνήμες,
η αίσθηση του κοφτερού
μαχαιριού που στομώνει από το αίμα και το γάλα των λουλουδιών...
ο λυγμός του
πουλιού την ώρα που βουλιάζει ο ήλιος κι όλα μοιάζουνε σα χαμένα κι όλα σαν
κατορθωτά.
Άφησέ με να μείνω σε μια γωνιά της ευτυχίας σου. Μη φεύγεις.
Κρύψου
βαθύτερα στα χέρια μου.
Όπου βρίσκεσαι υπάρχω.
Άλλο μη λες, ο έρωτας ένας.
Πέρα
από το χρόνο κι από το θάνατο πέρα.
Έβγαλα το σακάκι μου.
Το 'ριξα στους ώμους
σου.
Στη δεξιά τσέπη είναι ένα κάτασπρο βότσαλο ζεστό.
Ένα άστρο έπεσε.
Είδες;
Σιωπή.
Κι ύστερα η νύχτα, η πιο μεγάλη, η αγιασμένη απ' τ' άστρα. Κλείσε τα
μάτια.»
Γιάννης Ρίτσος
