Σε ό,τι αφορά το εσωτερικό πολιτικό σκηνικό, ο κ. Αλέξης Τσίπρας πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένος. Με τους χειρισμούς του στο νεομακεδονικό, προσπάθησε να δημιουργήσει πρόβλημα στον κ. Κυριάκο Μητσοτάκη και πρόβλημα δημιουργήθηκε στον κυβερνητικό του συνεταίρο, αυτόν που σύμφωνα με τον πρωθυπουργό κινείται μόνο από αγνά ιδεολογικά κίνητρα, τον κ. Πάνο Καμμένο. Για πρώτη φορά στην τριετή ιστορία αυτού του επικερδούς και για τους δύο συνεταιρισμού έσπασε η αρραγής πλειοψηφία των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Εφυγε ένας βουλευτής! Αλληλούια...
Το εκπληκτικό όμως δεν είναι αυτό. Είναι πως ουδείς βουλευτής των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ξεκούνησε όταν πραγματικά κινδύνευσε η πατρίδα στο τραγικό πρώτο εξάμηνο του 2015. Οχι μόνο δεν έφυγε, αλλά δεν είπε και κουβέντα για τα φαντασμαγορικά καραγκιοζιλίκια του κ. Γιάνη Βαρουφάκη, για τα διαγγέλματα με τα σμιχτά φρύδια του κ. Αλέξη Τσίπρα όταν ανακοίνωνε το δημοψήφισμα, για το γεγονός ότι η χώρα βρέθηκε στο χείλος του γκρεμού κι αν δεν έκανε την κυβίστηση ο πρωθυπουργός σε λίγα χρόνια θα παρακαλούσαμε εμείς τη Βόρειο Μακεδονία να μας επιτρέψει να ενταχθούμε στην Ε.Ε. Και είναι ενδεικτικό της ποιότητας του πολιτικού μας συστήματος –η κορυφή του παγόβουνου είναι το κατά Βαρουφάκη κυβερνητικό «τσούρμο»– το γεγονός ότι διάφοροι είχαν στομαχικές διαταραχές όταν ο κ. Τσίπρας είπε τη λέξη «Βόρειο Μακεδονία» ενώ το πεπτικό τους σύστημα μπόρεσε να αντέξει το «πριν από λίγο συνεδρίασε το Υπουργικό Συμβούλιο στο οποίο εισηγήθηκα τη διοργάνωση δημοψηφίσματος, προκειμένου ο ελληνικός λαός κυρίαρχα να αποφασίσει. Η εισήγηση έγινε ομόφωνα αποδεκτή» – (διάγγελμα 27.6. 2015). Είναι εκπληκτικό επίσης ότι οι άνθρωποι που συγκεντρώθηκαν για να μείνουμε στην Ευρώπη, ήταν ένα κλάσμα μόνο εκείνων που μαζεύτηκαν για να μην μπει η γείτων στην Ευρώπη. Μην ξεχάσουμε ότι η Χρυσή Αυγή χαιρέτισε θερμά εκείνο το δημοψήφισμα, μαζί με τους βουλευτές των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Οι καιροσκόποι όμως πάντα βρίσκουν τον τρόπο. Οπως ο κ. Τσίπρας, ο οποίος τρία χρόνια (και κάποια δεκάδες δισ. χαμένα) μετά ανακάλυψε πως «εκ των υστέρων και με τη γνώση που έχουμε τώρα, μπορούμε φυσικά να αξιολογήσουμε διαφορετικά τα πράγματα» για το γελοίο εκείνο δημοψήφισμα σχετικά με το Debt Sustainability Analysis. Αλλά η ζημία ήδη είχε γίνει. Οι τράπεζες έκλεισαν, η οικονομία γονάτισε, όσα κερδήθηκαν την περίοδο 2010-2014 έγιναν ξανά ζητούμενα με ένα τρίτο και αχρείαστο μνημόνιο.
Ποτέ ο λαϊκισμός δεν είναι τζάμπα. Τον πληρώνει ο τόπος, αλλά ευτυχώς όχι πια μια κι έξω, όπως έγινε την περίοδο 1920-1922, όταν το «οίκαδε» κέρδισε την καρδιά των Ελλήνων για να χάσουν την Ιωνία και να ξεριζωθούν 1,5 εκατομμύριο χριστιανοί της Μικράς Ασίας.
Πάσχος Μανδραβέλης
Έντυπη Καθημερινή
