Οι βουλευτές και οι υπουργοί ήταν μυθικές φιγούρες, και η μόνη περίπτωση να τους δούμε ήταν στα επίκαιρα του κινηματογράφου, την ώρα που βλοσυροί και κουστουμαρισμένοι κατέθεταν στεφάνι σε κάποιο μνημείο, ή στα στημένα δελτία ειδήσεων της κρατικής τηλεόρασης να λένε το ποίημά τους διαβάζοντας κάποια ανούσια ανακοίνωση…
(*προσοχή ακολουθεί παραλήρημα)
Και μετά ήρθε η ελεύθερη τηλεόραση με τα πάμπολλα ιδιωτικά κανάλια, και ο κάθε κατεργάρης κατέληξε στον πάγκο του. Με το που άρχισαν οι πολιτικές εκπομπές, τα τοκ σόους, τα πάνελς, τα παράθυρα, κλπ ξεγυμνώθηκαν και οι σαλτιμπάγκοι πολιτικοί, δείχνοντας επιτέλους για πρώτη φορά στον μέσο πολίτη πόσο καραγκιόζηδες ή απλά ηλίθιοι είναι.
Όχι βέβαια όλοι τους, αλλά ένα σημαντικό ποσοστό. Εξάλλου, το έχουν πει από καιρό ειδικότεροι εμού ότι το ποσοστό των βλακών είναι διαχρονικά σταθερό και διαστρωμένο. Ακόμη και ανάμεσα στην ελίτ της ελίτ, στους νομπελίστες δηλαδή, υπάρχουν αρκετοί ηλίθιοι. Φανταστείτε δηλαδή τι γίνεται στην ελληνική πολιτική σκηνή, η οποία δεν φημίζεται για τα ακονισμένα της μυαλά, αφού στην καλύτερη των περιπτώσεων ο πιο έξυπνος θα αναγκαστεί να κάνει και αυτός τον βλάκα προκειμένου να μην διαγραφεί από το κόμμα του και να τον ψηφίσουν τα γίδια.
Και ηλίθιοι να μην είναι, είναι καιροσκόποι, αριβίστες, και πάνω απ όλα ψεύτες και κωλοτούμπες. Και τέτοιος πρέπει να είσαι αν θέλεις να παραμείνεις σε ένα κόμμα και να συμφωνείς με ότι μα ότι λέει και πρεσβεύει, κάτι που στη κανονική ζωή μας είναι αδύνατον. Να δέχεσαι δηλαδή ότι πετάει ο γάιδαρος επειδή στο λέει το κόμμα από το οποίο ψωμίζεσαι. Δείτε τι κάνουν και τι λένε οι βουλευτές του σύριζα, που εκλέχθηκαν για να μας σώσουν, μας καταστρέφουν συστηματικά, αλλά αυτοί το βιολί τους… με τους πιο ειλικρινείς εξ αυτών να μιλάνε για αυταπάτες ή για σχήματα λόγου, ενώ οι περισσότεροι… άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Εξάλλου 6 χιλιαρικάκια κολλαριστά το μήνα παντελονιάζουν. Κορόιδα είναι να κινδυνέψουν να επανέλθουν στην ανεργία, στην αεργία, στα κινήματα και στις συλλογικότες, που δεν πληρώνουν;
Χρειάστηκε λοιπόν να περάσουμε στην εποχή της «τηλεοπτικής δημοκρατίας», όπου το μαρκούτσι του ρεπόρτερ αντικατέστησε το σκήπτρο του βασιλιά, για να αντιληφθούμε επιτέλους το τι σκεπάρνια μας κυβερνάνε.
Όχι ότι βάλαμε μυαλό με αυτή τη νέα γνώση. Κάθε άλλο. Ας μη ξεχνάμε ότι σχεδόν κάθε τηλεοπτικός μαϊντανός κατέληξε βουλευτής ή και υπουργός. Μάλιστα το ρεκόρ το έχουν οι καλεσμένοι του Μάκη του Ζούγκλα, οι οποίοι ξημεροβραδιάζονταν στα ξύλινα τραπέζια των εκπομπών του, εκτοξεύοντας κάθε είδους παπάτζα, με αποτέλεσμα όλοι ανεξαιρέτως να καταλήξουν βουλευτές και υπουργοί. Μα όλοι τους λέω. Ακόμη κι εκείνος ο ανεκδιήγητος δερματολόγος με το κοκορίσιο μαλλί, ο οποίος πέρασε από 2-3 κόμματα, καταλήγοντας τελικά στους ΑνΕλ, και ο οποίος με όλη την επιστημοσύνη του τον περασμένο Σεπτέμβρη μας προέτρεπε να βουτάμε στα νερά του μολυσμένου Σαρωνικού διότι «το μαζούτ κάνει καλό στο δέρμα», ή κάπως έτσι…
Και έτσι, με αυτά και με αυτά φτάσαμε στη σημερινή κατάντια, όπου ανάθεμά με αν ανάμεσα στους 300 βουλευτές υπάρχουν έστω 80 οι οποίοι θα πετύχαιναν κάποιο αξιοπρεπές σκορ σε ένα αδιάβλητο IQ test. Και αυτοί οι 80 σίγουρα δεν θα ήταν ανάμεσα στους 153 (ή 154) που συναποτελούν το τσίρκο των συριζανέλ.
Με λαμπρό παράδειγμα, ανάμεσα σε πολλά άλλα, το νέο φρούτο που προέκυψε out of the blue (μιλιούνια είναι οι άτιμοι), εκείνον τον ομορφάντρα από την Μυτιλήνη που σπούδασε, λέει, φαρμακοποιός στη Ρουμανία, και που χαρακτήρισε τους συμπολίτες του «φασιστοειδή», επειδή δεν υποδέχτηκαν τον Αλέξη με ανθοδέσμες και καρσιλαμάδες.
Η δική του περίπτωση πάντως είναι εμφανής ακόμη και αν τη δει κανείς μόνο φυσιογνωμικά. Δεν χρειάζεται να ανοίξει δηλαδή τον στόμαν του ο εν λόγω εθνοπατέρας για να καταλάβουμε ότι πρόκειται περί ηλιθίου. Το βλέμμα του (που θυμίζει Στρατούλη) τα λέει όλα.
Να πούμε για την Βαγενά; Την Αυλωνίτου; Τον Πάντζα; Την Φωτίου; Τον Βαρεμένο; Τον Κουίκ; Την Ραχήλ;
Ποιον να πρωτοαναφέρω; Λεγεώνες είναι τα σούργελα που τα ψηφίζουμε για να μας σώσουν. Χώρια όλα εκείνα που περιμένουν στο παρασκήνιο ως εν δυνάμει σωτήρες μας, π.χ. Γκλέτσος, Κατσανέβας, Αντώναρος, Παπακώστα, και άλλοι ων ουκ έστιν αριθμός σελέμηδες.
Μιλάμε για προσωπικότητες που μπροστά τους ακόμη και ο Γιακουμάτος, ή ο Βαρσάμης Γιοβανούδας, ή και ο Κίμων ο Κουλούρης… φαντάζουν statesmen!
Φταίνε αυτοί; Όχι. Για μένα φταίει ο σοφός λαός που τους εκλέγει. Ένας λαός εθισμένος στην κοινοτοπία και στο τίποτα, προσηλωμένος στις Μενεγάκηδες και στις Κορομηλάδες, που ψηφίζει αυτούς που του αξίζουν (π.χ. τον ρήτορα Ανατολάκη).
Κι αν καμιά φορά στη χάση και στη φέξη ψηφίσει κατά λάθος και κανέναν σωστό, κανέναν κανονικό άνθρωπο δηλαδή, που όντως θέλει να τον σώσει, τότε φροντίζει με την πρώτη ευκαιρία να τον ξαποστείλει ως … δοσίλογο, προσκυνημένο, γερμανοτσολιά, και άλλα παρόμοια.
Επαναφέροντας την τάξη… επαναφέροντας δηλαδή κάποιο χαϊβάνι στο πρωθυπουργικό μέγαρο… γιατί έτσι μάθαμε.
strange atractor
