της Κατερίνας Γαλανού
Μόνον οι οπαδοί του ολοκληρωτισμού αδυνατούν να αποδεχθούν ότι στη Δημοκρατία οι κανόνες είναι απλοί. Οι πολίτες στις εκλογές ψηφίζουν και είτε επιδοκιμάζουν είτε αποδοκιμάζουν πρόσωπα και πολιτικές. Εκλέγουν κυβερνήσεις. Διαλέγουν αντιπολίτευση.
Οι πολίτες που ενδιαμέσως των εκλογών αποφασίζουν να...διορθώσουν είτε την ψήφο τους είτε την ψήφο των άλλων δέρνοντας και προπηλακίζοντας στους δρόμους, διαστρέφουν τη Δημοκρατία σε οχλοκρατία. Και στην οχλοκρατία ο κάθε όχλος διαλέγει τον δικό του εχθρό. Και οι μάχες των όχλων γεννούν θύματα, πολλά θύματα. Δεν θα μπορούσε να το πει καλύτερα ο Γιάννης Μπουτάρης: « οι επόμενες εκλογές είναι τον Οκτώβριο του 2019 αν δεν συμφωνείτε μαζί μας, μαυρίστε μας. Εμείς προτείνουμε, εσείς κρίνετε, και αν δεν μας θέλετε, δεν χρειάζονται ούτε χειροδικίες, ούτε λιντσαρίσματα».
Η επιστροφή πάντως στην κανονικότητα την οποία ευαγγελίζονται τα κόμματα της ευρωπαϊκής αντιπολίτευσης και την επικαλείται εσχάτως και ο Αλέξης Τσίπρας (αν και δίνει άλλη διάσταση) προϋποθέτει επίγνωση τι στο καλό συνέβη σε αυτή τη χώρα όλα αυτά τα πέτρινα χρόνια. Δυστυχώς δεν είναι είναι ούτε η κρίση, ούτε η περικοπή των εισοδημάτων, ούτε η πραγματική ανέχεια, στην οποία ομολογουμένως διολίσθησαν τμήματα της ελληνικής κοινωνίας, που οδήγησαν στην εξαχρείωση τα πολιτικά και κοινωνικά ήθη.
Ο «λαός», όπως αρέσκονται να τον αποκαλούν οι λαϊκιστές όλων των ιδεολογιών, δεν αποθρασύνθηκε επειδή φτώχυνε. Αποθρασύνθηκε διότι οι λαϊκιστές που βρίσκονται παντού (κόμματα, ΜΜΕ, φορείς κ.λπ.) του είπαν ότι δεν φέρει καμιά ευθύνη για όσα έγιναν και γίνονται. Τον κατηύθυναν να φτιάξει τη βολική αυταπάτη του: ότι πίσω από την πλάτη του το «παλιό πολιτικό σύστημα» έφαγε τα λεφτά και του φόρτωσε τα χρέη. Κανείς δεν τόλμησε να τρίψει στα μούτρα μας ότι τα δισεκατομμύρια του δημόσιου χρέους το 2010 (όταν μπήκαμε στα μνημόνια) ήταν όσες οι ιδιωτικές καταθέσεις στις ελληνικές τράπεζες, πριν αρχίσουν να τα διώχνουν οι «πατριώτες» στις ξένες τράπεζες και να τα κρύβουν στα στρώματα. Ότι το ύψος της αξίας των ακινήτων που απέκτησαν οι Έλληνες στα χρόνια της ευμάρειας ήταν απείρως μεγαλύτερο από τα δανεικά μας και τα χρέη μας. Τι έδειχνε αυτό; Ότι το κράτος δανειζόταν δισεκατομμύρια με την «εγγύηση» της Ε.Ε. και ηγεσία και «λαός» τα μετέτρεπε σε καταθέσεις, ακίνητα και κυρίως καλή ζωή!
Η σύνταξη των 4.000 ευρώ του σταθμάρχη του ΟΣΕ σε σταθμό τρένου που δεν λειτουργούσε, μετατρεπόταν σε κατάθεση, δάνειο στεγαστικό, κατανάλωση. Ο υδραυλικός «τσέπωνε» για μια φλάντζα στη βρύση 80 ευρώ χωρίς απόδειξη και τα επένδυε σε εξοχικό. Ο υπάλληλος στο χ ασφαλιστικό ταμείο με το εφάπαξ δεκάδων χιλιάδων ευρώ και την παχυλή σύνταξη αποκτούσε διαμέρισμα στο Λονδίνο. Ο καθηγητής σε ακριβό ιδιωτικό σχολείο έβγαζε χιλιάδες ευρώ με ιδιαίτερα στα φανερά, η νοσοκόμα έπαιρνε τα χαρτιά υγείας από το νοσοκομείο στο σπίτι. Ο χασάπης, ο τελωνειακός, ο δημοσιογράφος, ο γιατρός, ο μηχανικός, ο σερβιτόρος, ο αγρότης, όλοι κάπως επωφελήθηκαν. Όποιος, δε, είχε τη δύναμη της «υπογραφής» απογειωνόταν. Οι λίγοι έτρωγαν τα περισσότερα και οι πολλοί έτρωγαν τα πολλά.
Λιγοστοί δεν είχαν μερίδιο στο «τσιμπούσι» που στήθηκε με τα δανεικά που μας εξασφάλιζε η συμμετοχή στην ΟΝΕ. Γι' αυτό καμιά διαδήλωση κατά της διαφθοράς δεν έγινε στο Σύνταγμα. Γι' αυτό κανένας «Ρουβίκωνας» δεν μπούκαρε σε εφορίες, γραφεία υπουργών, νοσοκομεία για να διαμαρτυρηθεί, να απειλήσει, να τιμωρήσει. Ο «λαός» εξαγριώθηκε μόνο όταν κόπηκε το «τάξιμο και το δόσιμο». Οι λίγοι συναισθάνθηκαν την ευθύνη τους και λούφαξαν(με). Οι πολλοί πέταξαν και πετάνε την ευθύνη τους σε όποιον βρίσκουν μπροστά τους, και έγιναν «τιμωροί». Με προσχήματα και προφάσεις. Πότε ως υπερπατριώτες φασίστες και πότε ως αντισυστημικοί φασίστες. Η μόνη αληθινή προσφορά της ευρωπαϊκής πολιτικής τάξης στην Ελλάδα σήμερα είναι να σταματήσει το υποκριτικό «χαϊδολόγημα». Η χώρα χρειάζεται πολίτες και όχι «λαό» που μετατρέπεται από τις Σειρήνες του λαϊκισμού σε όχλο έτοιμο να καταπιεί «κάθε δράκο» και «κάθε παραμύθι». Και να τον ξεράσει ως χολή.
