Ο Αλέξης Τσίπρας υποστήριξε πως βρισκόμαστε πάνω στην καμπή και ότι πλέον έρχεται το θετικό πρόσημο της ανάπτυξης (με 26,95% εισφορές στον ΟΑΕΕ, 22% φορολογία, 100% προκαταβολή φόρου, τέλος επιτηδεύματος) κατηγορώντας όλες τις προηγούμενες κυβέρνησης για τις απώλειες της κοινωνίας σε καιρούς μνημονίων (πολύ σωστά) αλλά ξεχνώντας ότι δύο χρόνια τώρα κυβερνά αυτός συνεχίζοντας την ίδια καταστροφή. Μάλιστα κάλεσε τους επενδυτές υπό αυτές τις συνθήκες να έρθουν στην Ελλάδα.
Συνεχίζοντας να περιγράφει μια όμορφη κατάσταση στη χώρα, πως η Ελλάδα από παρίας κατέστη σοβαρός παίκτης και αρχίζοντας τα σενάρια περί δίκαιης ανάπτυξης, δεν μπόρεσα ακούσω άλλο αφού ο πρωθυπουργός είτε ζει μια ακόμη αυταπάτη είτε επιχειρεί για άλλη μια φορά να εξαπατήσει πολιτικά όλους εμάς.
Αυτό που έχει σημασία την ώρα της ομιλίας του πρωθυπουργού είναι πως τον φυλάνε 5.000 αστυνομικοί από όλους όσους πέτυχε με τις οβιδιακές μεταμορφώσεις του να βγάλει στους δρόμους.
Είναι ακόμη το γεγονός πως δύο πολίτες τον πλησίασαν για να διαμαρτυρηθούν αλλά η λεγεώνα τους απομάκρυνε με συνοπτικές διαδικασίες.
Πέρασαν πια οι εποχές που ανέμελος γυρνούσε στον Εθνικό Κήπο ή τις γειτονιές και μιλούσε με τον κόσμο. Τότε που όλοι ήθελαν να του σφίξουν το χέρι, από χαρά ενώ τώρα επιθυμούν να του συνθλίψουν τα κόκαλα.
Υπό αυτές τις συνθήκες είναι φανερό πως ένας τέτοιος πρωθυπουργός, παγιδευμένος στα ψέματά του και αποκλεισμένος από την κοινωνία, δεν μπορεί να πάει πολύ παρακάτω.
Βασικά δεν είναι πια πρωθυπουργός. Είναι κρατούμενος. Κρατούμενος των υποσχέσεων που αθέτησε και ενός λαού, τον οποίο πρόδωσε και τσαλαπάτησε την αξιοπρέπειά του.
Στρατής Μαζίδης
Αυτό που έχει σημασία την ώρα της ομιλίας του πρωθυπουργού είναι πως τον φυλάνε 5.000 αστυνομικοί από όλους όσους πέτυχε με τις οβιδιακές μεταμορφώσεις του να βγάλει στους δρόμους.
Είναι ακόμη το γεγονός πως δύο πολίτες τον πλησίασαν για να διαμαρτυρηθούν αλλά η λεγεώνα τους απομάκρυνε με συνοπτικές διαδικασίες.
Πέρασαν πια οι εποχές που ανέμελος γυρνούσε στον Εθνικό Κήπο ή τις γειτονιές και μιλούσε με τον κόσμο. Τότε που όλοι ήθελαν να του σφίξουν το χέρι, από χαρά ενώ τώρα επιθυμούν να του συνθλίψουν τα κόκαλα.
Υπό αυτές τις συνθήκες είναι φανερό πως ένας τέτοιος πρωθυπουργός, παγιδευμένος στα ψέματά του και αποκλεισμένος από την κοινωνία, δεν μπορεί να πάει πολύ παρακάτω.
Βασικά δεν είναι πια πρωθυπουργός. Είναι κρατούμενος. Κρατούμενος των υποσχέσεων που αθέτησε και ενός λαού, τον οποίο πρόδωσε και τσαλαπάτησε την αξιοπρέπειά του.
Στρατής Μαζίδης
