Όλα δείχνουν ότι θα πάμε στις εκλογές, όποτε γίνουν αυτές, είτε σε έξι μήνες, είτε σε δώδεκα είτε σε δεκαοκτώ, με συνθήκες βαθιάς πόλωσης. Με σκάνδαλα, με κατηγορίες εκατέρωθεν, με κλίμα διχασμού.
Αυτό δεν φαίνεται μόνο από την υπόθεση της Novartis, έχει φανεί και από τις εξελίξεις στο Μακεδονικό και την επικράτηση ακραίων σχολιασμών και χαρακτηρισμών.
Και όπως όλα δείχνουν αυτά δεν θα είναι και τα μόνα μέτωπα της πολιτικής σύγκρουσης.
Ποιος θα είναι κερδισμένος από αυτό το κλίμα, είναι κάτι που δεν μπορεί να εκτιμηθεί ξεκάθαρα ακόμα. Εκείνο ωστόσο που είναι ξεκάθαρο είναι ποιος θα είναι ο χαμένος.
Και δυστυχώς μεγάλος χαμένος δεν θα είναι μία πολιτική παράταξη, αλλά συνολικά η χώρα.
Μία χώρα που χρειάζεται όσο ποτέ άλλοτε δημιουργία και σύνθεση και όχι απαξίωση και αποσύνθεση.
Στον βωμό μικροπολιτικών επιδιώξεων δεν πρέπει να καταστραφεί ό,τι έχει μέχρι σήμερα επιτευχθεί με πολύ κόπο, πόνο, ιδρώτα και αίμα.
Η ελληνική κοινωνία έχει υποστεί τα πάνδεινα για να φτάσουμε – έστω και με τις απάνθρωπες μεθόδους που επελέγησαν – στο σημερινό σημείο.
Την ώρα που η χώρα πρέπει να κοιτάξει μπροστά, όπως όλα δείχνουν θα οδηγηθεί σε μία πολωτική κατάσταση που θα καθιστά αδύνατη πλέον την όποια συνεννόηση και συμβιβασμό.
Θα μπούμε σε μία άτυπη μακρά προεκλογική περίοδο με καθημερινές διαμάχες, αντεγκλήσεις, πολιτική σύγκρουση και συνθήκες ανισορροπίας. Και αυτό με ανοιχτά κρίσιμα εθνικά θέματα. Γιατί δεν είναι μόνο το Μακεδονικό. Είναι και οι σχέσεις με την Τουρκία.
Ως προς την ίδια την υπόθεση της Novartis, αν υπάρχει σοβαρή ένδειξη ύπαρξης σκανδάλου, προφανώς και πρέπει να διερευνηθεί.
Με σοβαρότητα όμως, όχι με σόου και γενική στοχοποίηση.
Με γνώμονα την εξυγίανση και όχι την πολιτική δίωξη.
Ας ελπίσουμε ότι θα πρυτανεύσει η λογική και η σύνεση και όχι ο ρεβανσισμός και ο τυφλός διχασμός. Και ότι δεν θα επιλεγεί και επικρατήσει η στρατηγική του Χάους.
Πολύ φοβάμαι όμως ότι θα συμβεί ακριβώς το αντίθετο.
Δημήτρης Παπακωνσταντίνου
