Όπως όλοι σας γνωρίζετε, το έκανε πάλι το θαύμα του το Τζάμπο. Με τη νέα σουρεαλιστική ρεκλάμα του δεν έφερε άνω κάτω μόνο την αγορά, μα και την πολιτική ζωή. Κι αυτό δεν είναι φυσικά παράξενο, αφού στο σποτάκι εμφανίζεται ο Παναγιώτης Ψωμιάδης ως Ζορό, να ηγείται μουσικοχορευτικού θεάματος, υπό τους ήχους του κλασικού νεοδημοκρατικού ύμνου της δεκαετίας του ’80, διάσημου πνευματικού έργου του Ρόμπερτ Ουίλιαμς. Η θεμελιώδης διαφορά των νέων στίχων εντοπίζεται στην επιστροφή. Στο ορίτζιναλ τραγουδάκι επέστρεφαν οι γαλάζιοι νεολαίοι, για να ξανακάνουν μεγάλη την Ελλάδα. Στη νέα του εκδοχή, αυτό που επιστρέφει είναι το καρναβάλι.
Θα ήταν μάλλον αστείο αν λέγαμε ότι το εν λόγω φιλμάκι κολακεύει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης (η αντίδραση Αυγενακη μόνο παράλογη δεν ήταν). Δε ξέρω αν ο «Νομάρχης της καρδιάς μας» συμμετείχε στη δημιουργία του σεναρίου και θέλησε μέσα απ’αυτό να στείλει μήνυμα οριστικού διαζυγίου με την ΝΔ. Σίγουρα πάντως γνώριζε το περιεχόμενο και δεν ενοχλήθηκε απ’αυτό, πετυχαίνοντας μ’ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Όλη η Ελλάδα -και ειδικά η νεώτερη- τον θυμήθηκε, ενώ ταυτόχρονα ο αυτοσαρκασμός του τον εμφάνισε ακομπλεξάριστο για το παρελθόν του. Ο αρχετυπικός λαϊκιστής Ψωμιάδης ξανατοποθετήθηκε στον πολιτικό χάρτη, και μάλιστα -λογικά- έναντι χρηματικής αμοιβής. Το ότι οι λεγόμενοι σοβαροί πολιτες δε τον παίρνουν στα σοβαρά τον αφήνει αδιάφορο. Άλλοι ήταν εκείνοι που τον εξέλεγαν, που τον επεφημούσαν σε χαρές και πανηγύρια, και που διασκεδάζουν ακόμη και με τα τωρινά καμώματά του.
Κατατέθηκε η άποψη ότι η ΟΝΝΕΔ θα έπρεπε να είχε αδράξει την ευκαιρία και να είχε χρησιμοποιήσει το βίντεο προς όφελος της, πλησιάζοντας η ίδια τους νέους ψηφοφόρους με χιουμοριστική αυτοπεποίθηση. Δεν ακούγεται άσχημο, δε ξέρω όμως αν είναι και εφικτό. Ότι πάντως και να ισχύει, τα οικεία μασκαριλίκια ενός γηραιού πολιτικού δεν κάνουν κάποια σοβαρή ζημιά στη χώρα, πέρα από το να απαξιώνουν λίγο παραπάνω το ήδη υποτιμημένο πολιτικό σύστημα μας. Είχαμε όμως άλλα μασκαριλίκια τις προηγούμενες μέρες, κι εκείνα δεν επιτρέπεται να τα παίρνουμε αψήφιστα.
Βασιλιάς Καρνάβαλος του 2018 είναι αναντίρρητα ο υπουργός Εθνικής Άμυνας. Η γνωστή – και μάλλον αλλόκοτη- μανία του για στρατιωτικές στολές και τελετές πέρασε σε άλλο επίπεδο όταν προχτές, σε ορκωμοσία της Σχολής Βατραχανθρώπων, δήλωσε ευθαρσώς ότι θα πυροβολείται όποιος ξένος στρατιώτης πατήσει ελληνικό έδαφος. Φυσικά, με την ίδια λογική θα πρέπει να καταρρίπτεται και κάθε εισερχόμενο στον εναέριο χώρο μας πολεμικό αεροσκάφος, όπως θα πρέπει να βυθίζονται και οι διάφορες κανονιοφόροι που εμφανίζονται κατά καιρούς στο Σούνιο. Ο Καμμένος διετύπωσε μια χονδροειδέστατη μα εντελώς κούφια απειλή, και με την ανοησία του αυτή ανέδειξε εξόφθαλμα την συστολή των ενόπλων δυνάμεων μας μπροστά στην προοπτική θερμού επεισοδίου.
Δε του έφτασε όμως αυτό, ήθελε κι άλλο. Νέος τόπος ντροπής ορίστηκε η θαλάσσια περιοχή γύρω από τα Ίμια, και ειδικά ο υγρός τάφος των νεκρών ελικοπτεράδων, των μόνων τραγικών θυμάτων εκείνης της νύχτας. Μόνο σα δυνατό χαστούκι στο πρόσωπο της ελληνικής κοινής γνώμης μπορεί να χαρακτηριστεί η φωτογραφία του ολίγιστου αυτού πολιτικού να πετά βιαστικά το στεφάνι στο νερό, με τα τουρκικά σκάφη στο βάθος να παρακολουθούν, αγκυροβολημένα μπροστά στα Ίμια. Χάρη στην επιθυμία του Καμμένου για πατριωτικό εφετζιλίκι, η παγκόσμια κοινότητα συμπέρανε ότι το Αιγαίο είναι μία γκρίζα ζώνη, όπου οι Τούρκοι έχουν πατήσει πόδι. Ακόμη ένα ωραίο δωράκι στον Ταγίπ, και φυσικά αξιοποιήθηκε άμεσα από τον προπαγανδιστικό μηχανισμό του.
Ο ΥΠΕΘΑ, πρόεδρος των ΑΝΕΛ και ντε φάκτο συγκυβερνήτης της χώρας έχει ξεφύγει τελείως τους τελευταίους μήνες. Μετά τα άφθονα σκάνδαλα και σκανδαλάκια γύρω από την προσωπική του ζωή αλλά και τα υπουργικά του καθήκοντα, το Σκοπιανό κοντεύει να τον αποτελειώσει. Αν συναινέσει σε λύση αλά Τσίπρα, τότε το πολιτικό μέλλον του θα εξαϋλωθεί δια παντός. Αν πάλι τραβήξει το σκοινί η κυβέρνηση θα πέσει, κι αυτό είναι κάτι που τον τσούζει. Δεν είναι μόνο το χρήμα και τα προνόμια της θέσης, είναι και η προστασία από τον νόμο για πιθανά ποινικά αδικήματα, προστασία που του προσφέρει αφειδώς ο ΣΥΡΙΖΑ (το σημερινό μικρό διαδικαστικό πραξικόπημα της Τασιας Χριστοδουλοπούλου, εξαιτίας του οποίου απέφυγε την κλήτευση ο Καμμένος, είναι μια μικρή υπενθύμιση αυτής της συμβιωτικής σχέσης). Ο πρωθυπουργός είναι αναμφίβολα ικανός χειριστής ανθρώπων, κι όταν διαβεβαιώνει δηκτικά ότι ο υπουργός του «…δε θα γίνει Σαμαράς» σίγουρα δε μιλά στην τύχη. Ο Σγουρίδης ψέλλισε κάτι περί ενδεχόμενης παραιτήσεως, ωστόσο δεν έπεισε κανέναν.
Το δυστύχημα είναι πως ο Καμμένος δε θέλει να είναι υποχείριο, θέλει να είναι παράγοντας, πράγμα βεβαίως αδύνατο χωρίς αξιόλογη εκλογική βάση. Για να εξασφαλίσει λοιπόν την αυτόνομη πολιτική επιβίωση του είναι ικανός να μετέλθει σχεδόν κάθε μέσου, και τα μέσα που έχει στην διάθεσή του είναι εξόχως επικίνδυνα. Η δήλωση του αμερικανού πρέσβη ότι φοβάται ένα πιθανό επεισόδιο μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας δεν επιτρέπεται να μην ληφθεί σοβαρά από το Μαξίμου, ειδικά όταν εξαρτάται από ένα άτομο με απρόβλεπτη κυκλοθυμική συμπεριφορά. Είναι προτιμότερο να ταυτίζουμε τα καρναβάλια με χαρές και πανηγύρια, αντί με πολέμους.
Φάνης Ουγγρίνης
point 4023
