Εάν κάποιοι πιστεύουν ότι το κλειστό τσιμεντάδικο της Χαλκίδας μπορεί να κατορθώσει αυτό που κατάφερε ο Κουλουρίδης πριν από εικοσιπέντε χρόνια (στις αρχές της δεκαετίας του 90) είναι ή ρομαντικοί ή «δεν ξέρουν που παν τα τέσσερα»…
Το εργοστάσιο Τσαούσογλου με ανυπέρβλητες δυσκολίες ξαναξεκινησε σε μια εποχή που οι ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις έρεαν στη χώρα σαν τα νερά στην Έδεσσα και τα δημόσια έργα είχαν μετατρέψει την επικράτεια σε απέραντο εργοτάξιο… Αναλογιζόμενοι τις σημερινές οικονομικές συνθήκες στην αγορά , με την Οικοδομή πεθαμένη και τα δημόσια έργα σε ημιθανή κατάσταση αναρωτιέται κανείς ,τι εξυπηρετούν οι συνδικαλιστές του κλειστού εργοστασίου και γιατί δημιουργούν φρούδες ελπίδες στους πρώην εργαζόμενους….
Μακάρι να ξανάνοιγε το εργοστάσιο αλλά πιο πιθανό είναι ξαναβγεί ο Παγώνης δήμαρχος και να χιονίσει στη Χαλκίδα τον Ιούλιο….
Υ.Γ. Και μια «ασήμαντη» λεπτομέρεια….
Ο Κουλουρίδης, το σωματείο και όλοι οι εργαζόμενοι του Τσαούσογλου είχαν τότε με το πλευρό τους όλους τους φορείς , τα Μέσα Ενημέρωσης, αλλά κυρίως την τοπική κοινωνία και τους κατοίκους της Χαλκίδας…..
Ισχύει το ίδιο για το Τσιμεντάδικο;;;;; (ας αναλογιστούν κάποιοι το γιατί)
