Υπήρχαν κάποτε άνθρωποι που σε συμφιλίωναν με τη ζωή σ’ αυτόν τον τόπο.
Δεν είχαν ψευδαισθήσεις για τις δυνάμεις τους και δεν έτρεφαν αυταπάτες για την Ελλάδα.
Ηξεραν πως είναι μια μικρή αδύναμη χώρα, πως το κοινωνικό σώμα είναι γεμάτο ουλές, πως την κρατική της οργάνωση δεν τη ζήλευε κανένα άλλο κράτος στον πολιτισμένο κόσμο.
Κι αν έβρισκαν τους εαυτούς τους ελλειμματικούς, κι αν θύμωναν με τη χώρα τους, το έκαναν επειδή πάντα τη συνέκριναν με ό,τι καλύτερο διέθετε ο κόσμος. Κοινώς είχαν απαιτήσεις από τη χώρα τους και από τον εαυτό τους.
Ησαν δημόσια πρόσωπα και επειδή είχα την τύχη, ή την ατυχία, να γνωρίσω ορισμένους προσωπικά, δεν θυμάμαι κανέναν να με απογοήτευσε και να με κάνει να αναρωτηθώ «πώς είναι δυνατόν αυτός ο άνθρωπος να πρωταγωνιστεί στη δημόσια ζωή μας».
Τη λέξη «ατυχία» τη χρησιμοποιώ καταχρηστικώς.
Δεν μετάνιωσα ποτέ που τους γνώρισα, πλην όμως σκέφτομαι ότι, ενδεχομένως, αν δεν υπήρχαν αυτοί, να είχα πάρει την απόφαση να φύγω. Δεν φταίνε αυτοί που η Ελλάδα έγινε αυτό που είναι σήμερα.
Αυτοί, τότε όπως και τώρα, θα αισθάνονταν εξόριστοι στον τόπο τους. Με τη διαφορά ότι τότε ήλπιζαν πως θα επαναπατρισθούν. Και πάντως δεν ζούσαν στο περιθώριο.
Προσπαθώ να μπω στη θέση του σημερινού τριαντάρη.
Και κάνοντας αφαίρεση των προβλημάτων που όλοι συνομολογούμε –το αίσθημα ότι η εκπαίδευσή του τον άφησε άοπλο, την κοινωνική απόρριψη που αισθάνεται ως άνεργος και τη συνεπαγόμενη οικονομική ταπείνωση– αναρωτιέμαι ποια είναι τα δημόσια πρόσωπα που μπορούν να τον συμφιλιώσουν με τη ζωή σ’ αυτόν τον τόπο.
Ποιοι χαρακτήρες μπορούν να τον εμπνεύσουν με τη σοβαρότητά τους;
Κάποτε, Νέστορες της Βουλής ήσαν ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος και ο Ηλίας Ηλιού. Τους πρόλαβα.
Σήμερα τον ρόλο τον έχουν αναλάβει ο Λεβέντης και ο Φλαμπουράρης.
Και τι θα κάνει ο τριαντάρης;
Ή θα σηκώσει τα χέρια προσπαθώντας να τους μιμηθεί, διότι «έτσι είναι ο κόσμος μας», ή θα το βάλει στα πόδια αναζητώντας «κάπου εκεί έξω» τη σοβαρότητα που του αρνείται ο τόπος του.
Το κριτήριο της σοβαρότητας είναι η ολοκλήρωση κάποιου έργου. Οποιουδήποτε έργου, από επιθεώρηση στο Δελφινάριο έως πολιτικό, οικονομικό και ποδοσφαιρικό.
Βρείτε μου ένα έργο που ολοκληρώθηκε σ’ αυτά τα τρία χρόνια και θα κερδίσετε περιήγηση στην επένδυση του Ελληνικού.
Λυπούμαι, αλλά η Ελλάς έχασε τη σοβαρότητά της. Ούτε καν οι Ελληνες δεν την παίρνουν στα σοβαρά – κι αν για τους συνομηλίκους μου υπάρχουν κάποιες αμφιβολίες, για τους τριαντάρηδες δεν υπάρχει καμία.
Μην ψάχνετε άλλο σκαλοπάτι για τον πάτο. Ο Ιβάν σας έδειξε τον δρόμο.
Ε ναι! Οι άλλοι ήσαν καλύτεροι.
Τάκης Θεοδωρόπουλος
kathimerini
