Αν και το «κλείσιμο» της αξιολόγησης δεν είναι βέβαιο, το βέβαιο είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας και ο περιφερόμενος στους διαδρόμους των Βρυξελλών με ύφος ενδεούς, μίζερου επαίτη και ως επιτομή του κιτς υπουργός των Οικονομικών, όχι απλώς παραβίασαν για μια ακόμη φορά τις κόκκινες γραμμές, αλλά δέχθηκαν τη προ-νομοθέτηση μέτρων, που οδηγούν σε δραματική μείωση των συντάξεων, μείωση του αφορολόγητου και αύξηση των απολύσεων…
Και η ΝΔ; Κι αυτή αντέδρασε επικρίνοντας την ενδοτικότητα της κυβέρνησης, λησμονώντας τη δική της οσφυοκαμψία και τις επικύψεις στα ανομολόγητα συμφέροντα, ξένα και εγχώρια.
Τα χάλια μας! Ο τόπος έχει περιέλθει σε κατάσταση πολιτικής απάτης και αβελτηρίας. Κι ας περισσεύει η χαρισματικότητα σε αρκετούς πολίτες, που θα μπορούσαν να πυκνώσουν τις τάξεις της πολιτικής. Γιατί αυτό που έχει για τον τόπο σημασία, δεν είναι η μετάφραση στην πράξη της χαρισματικότητας σε πονηρία, ούτε σε μεθόδευση καταβολής του αντιπάλου.
Για το λαό, με την προβατοποιημένη λογική, όσο η πολιτική θύελλα θα εξαπολύεται από τις κορυφές για να ξεριζώνει το λαό, είναι μωρία να μιλάμε για χαρισματικότητα. Κι όσο τα «χαρίσματα» της ηγεσίας δουλεύουν για λογαριασμό της, είναι επίσης μωρία να τα επικαλείται ως προσόντα.
Οσο προσπαθεί κανείς να ανασύρει από τη σιωπή του χρόνου καίρια στοιχεία που χαρακτηρίζουν την «προβατοποιημένη λογική» ενός μεγάλου πλειοψηφικού ρεύματος των νεοελλήνων σ’ ένα πλαίσιο απαιδευσίας, έλλειψης πνευματικότητας, ευγένειας και πολιτικής αγωγής, με αποκορύφωση την αγλωσσία, τόσο και δημιουργεί μια διαλεκτική οδυνόμενης αποκάλυψης για τη σημερινή πραγματικότητα της πολιτικής αθλιότητας και τη «διάτρητη» εικόνα της ελληνικής κοινωνίας. Μια εικόνα που θυμίζει τυρί έμενταλ…
Και η προσπάθεια καταλήγει σε μαρτυρία συνείδησης οριακής, που θέτει ερωτήματα επώδυνα, ενοχλητικά για τους πλείστους. Αμφισβητήσεις που απωθούνται μετά βδελυγμίας και αισθήματος αποτροπιασμού από τους «βολεμένους» στη θαλπωρή του εγωτισμού και της μόνιμης ή πρόσκαιρης διασφάλισης των κεκτημένων, αλλά που εν τέλει ανατρέπουν και αιμάσσουν πόνο.
Η αδιαμαρτύρητη κοινωνική ομοιομορφία μεταβάλλει τη χώρα σε μια…γαλέρα δουλοπαροίκων, σκλάβων της φοβίας και στερεώνει την εξουσία των διαφόρων κατεργάρηδων, ανεξαρτήτως της πολιτικής ενδυμασίας τους.
Πολιτική αφασία, κοινωνική δυσλεξία, δυσαρμονία και τελικά αγλωσσία είναι τα εμφανή συμπτώματα μιας καχεξίας που μαστίζει τα πάντοια στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Και η αγλωσσία διαιωνίζεται, γιατί το πρόβλημα ολίγιστοι το λαμβάνουν υπόψη. Οι άλλοι, οι πολλοί αρκούνται στη σύγχυση που εκφράζεται δια του «κατά προσέγγιση» και που δημιουργεί την ανάγκη μιας ψευδούς σιγουριάς, η οποία εκφέρεται με το αντισταθμιστικό εκείνο «δεν βαριέσαι» που ακολουθεί στα χείλη μας, κάθε σχεδόν έννοια, κάθε κρίση,κάθε πρόταση.
Και φτάσαμε στη σημερινή γελοιοποίηση κάθε έννοιας σοβαρότητας. Εγινε πράξη η πολιτική αβελτηρία. Αναπτύχθηκε η δημοσιογραφική
διαστροφή, για να υπηρετεί τον πολιτικό βερμπαλισμό.
Στο «μοντέλο» της πολιτικής και δημοσιογραφικής αθλιότητας δεν χωράει ο όποιος αμφισβητίας, ο διεκδικητής, ο ταραξίας του λεόντειου κοινωνικού συμβολαίου και δεν βολεύεται ο τραμπούκος του χρήματος. Μόνο που αυτόν ούτε μπορούν, ούτε διανοούνται να τον πειράξουν, παρά μόνον όταν παύσει να μετριέται η δύναμη και η επιτυχία του με μηδενικά σε τραπεζικούς λογαριασμούς…
Και έχουμε το τραγελαφικό φαινόμενο: Ανίκανοι οι πολλοί να κρίνουν λένε πως νικήσανε. Ανίκανοι οι λίγοι να λογοκριθούν, επιδίδονται σε μια αμετροέπεια και σε μια σύγχυση των λέξεων, που νικάει και το ύφος και το ήθος λαλούντων και αλάλων…
Στέλιος Συρμόγλου
