Μίμισης Πράξεως

Του

του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Η σπουδαία πράξη είναι η πολιτική, η διαχείριση της Δημοκρατίας. Η μίμησις αυτής της πράξεως είναι ό,τι παρακολουθήσαμε το τελευταίο τριήμερο στη Βουλή. 

Οσοι αντέξαμε, εννοείται. 

Οσοι συνεχίζουμε να πιστεύουμε πως υπάρχει ακόμη τρόπος να σωθεί η πολιτική απ’ τους πολιτικούς. 

Οσοι εξακολουθούμε να κρατάμε τον πήχυ των απαιτήσεων σε ανεκτά επίπεδα, όσοι, οι παλαιότεροι εξ ημών, γνώρισαν μια Βουλή που την κατοικούσαν προσωπικότητες. 

Και δεν ανέχονται τις σχολικές παραστάσεις και τα μαθήματα πατριδογνωσίας.

Εκανα ένα πείραμα. 

Οταν άρχισε η μονομαχία εξυπνάδας ανάμεσα στον Τσίπρα και τον Βενιζέλο, έσβησα τον ήχο για να παρακολουθήσω τη μιμητική, τις εκφράσεις των προσώπων, τις χειρονομίες.

 Είναι υπέροχο μέχρις αηδίας συναίσθημα το να βλέπεις τα χαρακτηριστικά του προσώπου που αλλοιώνονται ενώ ετοιμάζονται να απολαύσουν το ευφυολόγημα που θα κατατροπώσει τον αντίπαλο.

 Κι αν τύχει και αναρωτηθείς ο αφελής για ποιο λόγο αυτοί οι άνθρωποι είναι τόσο ευχαριστημένοι από τον εαυτό τους και ποια επιτυχία τους γιορτάζουν, η απάντηση σου έρχεται αποστομωτική. 

Τα πρόσωπα των βουλευτών που τους περιβάλλουν τους παρακολουθούν με το χαμόγελο έτοιμο, πριν καν πουν το αστείο. Οι «άνθρωποί» τους τούς θαυμάζουν, τους αγαπούν, τους λατρεύουν, κρέμονται από τα χείλη τους, και μόλις ακουστεί το ευφυολόγημα σκάνε στα γέλια, χειροκροτούν, δεν κρύβουν πια τον ενθουσιασμό τους για τη σωτηρία της πατρίδας. 

Ο Μητρόπουλος, ο Βούτσης, ο Παπαδημούλης, ο Ρήγας, μια χαρά πήγε η σχολική γιορτή και φέτος.

 Η διαφορά είναι ότι ο Λουί ντε Φινές είχε ταλέντο και δεν υποσχόταν σε κανέναν ότι θα τον σώσει.

Κι ενώ στην αίθουσα του Κοινοβουλίου παιζόταν το έργο «Πολιτικής μίμησις», στα κάγκελα της πρώην ΕΡΤ η σοσιαλίστρια κόρη διαγκωνιζόταν με τα ΜΑΤ για τους κοινωνικούς αγώνες και το δίκαιο.

 Μια διμοιρία την έσπρωχνε κι εκείνη φώναζε βοήθεια, όμως κανείς εισαγγελέας δεν έστερξε να τη συντρέξει, όπως θα έλεγε και η δημώδης μούσα της αντίστασης κατά παντός μνημονίου. 

Κι απ’ το πολύ να ακούει πως ο λαός είναι στα κάγκελα, η άλλη, για να δείξει πόσο τον συμπονάει τον λαό της, σκαρφάλωσε στα κάγκελα και δεν κατέβαινε με τίποτε. Φώναζε μόνον πως η χούντα δεν έπεσε το ’73. 

Το οποίον καλόν είναι να το υπενθυμίζουμε κάθε τόσο διότι πρόκειται για μια αδιαμφισβήτητη ιστορική αλήθεια.

 Η χούντα έπεσε το ’74 ως γνωστόν.

 Καταγοητευμένος δε από τη σκαρφαλωμένη Ραχήλ Μακρή, ο Στρατούλης άδραξε την ευκαιρία για μια περιεκτική τοποθέτηση για την πολιτική κατάσταση: «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία». Αυτά ξέρει, αυτά λέει ο άνθρωπος.

Πρόταση μομφής και ο αγώνας συνεχίστηκε εντός και εκτός Βουλής, στην πλατεία Συντάγματος με τους ευάριθμους οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ να μιμούνται τους αγανακτισμένους. 

Και λες ο αφελής: Εντάξει, την κυβέρνηση δεν μπορούσαν να τη ρίξουν, φταίνε οι αριθμοί.

Ομως δοθείσης της ευκαιρίας για να φλυαρήσουν δημοσία, κι ας ήταν τα έδρανα κενά, δεν ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να μας αποκαλύψουν τις γόνιμες εκτάσεις της φαιάς ουσίας τους; Αλήθεια, ακούσατε κάτι που δεν το ξέρατε αυτές τις τρεις ημέρες; Ή μήπως σας συγκίνησε το ειρωνικό χειροκρότημα του κυρίου Σαμαρά προς τον κύριο Τσίπρα; 

Εστιν ουν τραγωδία μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας. 

Ε ναι, για τον κ. Σαμαρά το Κοινοβούλιο είναι σκέτη τραγωδία. Το βαριέται, του φέρνει κάτι σαν νύστα. 

Οσο για τους υπόλοιπους που παλεύουν να μιμηθούν τους από μηχανής θεούς που θα σώσουν τη χώρα απ’ τη γλυκιά παραζάλη της κατατονίας, ας έχουν υπ’ όψιν τους πως δεν πρόκειται καν για τραγωδία. 

Μίμηση τραγωδίας, μίμηση της μίμησης, πέμπτο από της αληθείας που θα έλεγε και ο Πλάτων, κοινώς ψυχόδραμα μιας πολιτικής τάξης που έχασε την πολιτική. 

πηγή: Καθημερινή