Η συγκυβέρνηση σε ένα ρεσιτάλ αμοραλισμού, καταρράκωσε κάθε έννοια πολιτικού ήθους, με ένα και μόνο επίδικο: Την παραμονή στις καρέκλες της εξουσίας και τα γνωστά οφέλη που αυτή συνεπάγεται για τους κρατούντες.
Με διάφορα λεκτικά και ψευτορητορικά τεχνάσματα, ψευτοεξυπνακισμούς και τερατώδεις ισχυρισμούς, προσπαθούν να πείσουν (ποιους άραγε;) ότι μετά την ψήφιση των νέων μέτρων θα επέλθει ανάκαμψη, απελευθέρωση από τους δανειστές & τα μνημόνια και άλλα τέτοια, που θα ήταν γραφικά, αν δεν ήταν καταστροφικά για μεγάλη μερίδα πολιτών. Τη στιγμή που τα προηγούμενα μνημόνια ήταν …παιδικά πάρτι μπροστά σε αυτά που έρχονται…
Είναι πια ξεκάθαρο, μέλημα τους είναι ένα: Η παραμονή στην εξουσία, ακόμα και αν κυβερνούν ερείπια. Μπρος στο σκοπό αυτό, θα μεταχειριστούν όλα τα μέσα, όπως και κάνουν δύο χρόνια τώρα για να το πετύχουν.
Από την άλλη πλευρά, η σημερινή αντιπολίτευση, η οποία δεν μπορεί να προσφέρει καμία αξιόπιστη εναλλακτική λύση, κάθε επίσης στερείται πολιτικού ήθους, απλούστατα διότι φέρει μέγιστες ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση, η οποία δεν δημιουργήθηκε στα δύο χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ, ας μη κοροϊδευόμαστε, τα κόμματα και τα πρόσωπα αυτά κυβερνούσαν εδώ και 40 χρόνια!
Εκτός από πολιτικό ήθος και η αντιπολίτευση στερείται επίσης και από κάτι άλλο, πολύ σημαντικό: Ανθρώπους οι οποίοι να αντιλαμβάνονται ποια είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η ελληνική κοινωνία. Η απόσταση τους είναι τόσο μεγάλη από τη βάση της ελληνικής κοινωνίας, που αδυνατούν να διακρίνουν τα βασικά προβλήματα που αυτή αντιμετωπίζει. Και το κακό είναι ότι δεν τους ενδιαφέρει να τα διακρίνουν. Αν τους ενδιέφερε, θα προσπαθούσαν να προτείνουν κάτι και όχι να παπαγαλίζουν μονότονα σε όλα τα επίπεδα «φύγετε εσείς να έρθουμε εμείς που είμαστε καλύτεροι». Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλη πολιτική συμπεριφορά με μεγαλύτερη ιδιοτέλεια από αυτή.
Τους βλέπεις σε όλα τα επίπεδα, από το κατώτερο στην τελευταία τοπική, ως τους διαδρόμους των κεντρικών επιτροπών στην Αθήνα: Ράβουν «κοστούμια» και φαντάζονται εαυτούς σε νέες καρέκλες… Έστω κι αν έχουν απομείνει ερείπια, ακριβώς το ίδιο με τους σημερινούς κυβερνώντες.
Ανεπάρκεια, σε όλα τα επίπεδα και οριζόντια σε όλα τα κόμματα!
Και μακριά από όλη αυτή τη διεφθαρμένη ολιγαρχία, αυτή την ιδιότυπη νεο-αριστοκρατία υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος, ένας κόσμος που υποφέρει και πονάει κάθε μέρα:
Είτε γιατί είναι άνεργος και συνθλίβεται καθημερινά μέσα στις ασήκωτες μυλόπετρες της κατάθλιψης, ακριβώς πάνω στην καλύτερη και πιο παραγωγική του ηλικία και νοιώθει ένοχος, χωρίς να φταίει.
Είτε γιατί είναι επαγγελματίας που τον έχει κυριολεκτικά γονατίσει η παράλογη φορολογία όλων των ειδών, από τις χειρότερες στον κόσμο, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει πια η ίδια του η ύπαρξη από το στρες και την συνεχή υπερένταση. Όχι ως επιχείρηση, αλλά ο ίδιος, βιολογικά σαν φυσικό πρόσωπο.
Είτε είναι εργαζόμενος ο οποίος «εκβιάζεται» από τους εργοδότες και μπρος στο φόβο της πιθανής αβεβαιότητας της αυριανής ανεργίας, αναγκάζεται να υπομένει τα πάντα.
Είτε είναι φοιτητής ο οποίος δεν βλέπει την ώρα να περατώσει τις σπουδές του στα προβληματικά ελληνικά πανεπιστήμια και να εγκαταλείψει αυτή την άθλια (όπως την κατάντησαν) χώρα που δεν μπορεί να του προσφέρει πια τίποτε άλλο παρά …εγγυημένη ανεργία και πιθανόν συσσίτια!
Είτε είναι μαθητής, ο οποίος από τα παιδικά του χρόνια μπαίνει θέλοντας και μη στο απαράδεκτο σύστημα της παραπαιδείας, το οποίο και αυτό φυσικά για πολιτικούς λόγους δημιουργήθηκε και διαιωνίζεται, πράγμα που τον γεμίζει ευθύνες και υποχρεώσεις από τα μικρά του ακόμα χρόνια…
Τι είπαν λοιπόν οι πολιτικοί μας ταγοί χθες σε όλους αυτούς τους ανθρώπους;
Οι μεν ότι καλώς καμωμένα ότι έκαναν και ότι κάνουν, οι δε ότι πρέπει να διώξουμε αυτούς που κυβερνούν και να τους δώσουμε τη θέση τους, για να κάνουν όμως ακριβώς τα ίδια! Τα μικρότερα κόμματα, δεν είπαν απολύτως τίποτα, βολεμένα αγρίως στο καθεστώς της …αιώνιας αντιπολίτευσης, όπου μπορείς άνετα να λες ότι θέλεις.
Για το δικό τους πρόβλημα, των πολιτών, τίποτα. Κουβέντα. Μόνο περιττολογίες, αοριστίες, ευχολόγια και μονίμως αυθαίρετα συμπεράσματα και απόψεις.
Ούτε ένας τους δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να λογοδοτήσει, ως οφείλει, όχι σε αυτούς που τον εξέλεξαν και στην ελληνική κοινωνία, αλλά λόγω προσωπικής αξιοπρέπειας, στον εαυτό του.
Δυστυχώς, με αυτό το πολιτικό σύστημα που διαθέτουμε, όχι από την κρίση δεν πρόκειται να βγούμε, αλλά ούτε αύριο δεν θα έχουμε, έστω και δύσκολο. Και μη τα ρίχνουμε στους ξένους, κατά την προσφιλή μας συνήθεια από αρχαιοτάτων χρόνων.
Μόνο εμείς και οι επιλογές μας φταίμε!
Νίκος Βούστρος
