Αυτοί που αδιαφόρησαν για το «τι θα πει ο κόσμος»

Αν κάτι με γοητεύει φοβερά στις ιστορίες πίσω από τα μετάλλια της Άννας Κορακάκη και του Λευτέρη Πετρούνια, είναι η άρνηση τους να εγκαταλείψουν τα όνειρα τους υπέρ της εθνικά μίζερης νοοτροπίας που λίγο-πολύ συνοψίζεται στην ανατριχιαστική φράση «τι θα πει ο κόσμος».



Κι αν η Άννα Κορακάκη είχε την…τύχη να μην καταλαβαίνει ουσιαστικά κανείς με τι ακριβώς ασχολείται, είμαι σίγουρος ότι ο Πετρούνιας θα είχε βαρεθεί να ακούει ότι ασχολείται με κάτι που είναι κυρίως «για τις αδερφές και τις μπαλαρίνες».

Κατά τα λοιπά θα ήταν φλύαρο να κάνω οποιοδήποτε άλλο σχόλιο, όταν ο Αντώνης Καρπετόπουλος έχει γράψει πρόσφατα το παρακάτω:


Ναι, με συγκινούσαν πάντα πιο πολύ οι ιστορίες αθλητών, που εμφανίζονταν από το πουθενά και κέρδιζαν μετάλλια – με συγκινούσαν πάντα πολύ περισσότερο από τα κατορθώματα των αθλητών που είχαμε στο στίβο ή στην άρση βαρών, όταν κάναμε μαζική παραγωγή πρωταθλητών, επειδή είχαμε λεφτά για ξόδεμα. Ναι, δύσκολα θα έβλεπα μια συνέντευξη της Αννας ένα χρόνο πριν και μπορεί να μην τη δω κι ένα χρόνο μετά, αλλά στο εξής στους μεγάλους Αγώνες θα την περιμένω πάντα για να την καμαρώσω νικήτρια χωρίς να αισθάνομαι ότι μου το χρωστάει. Ναι, δεν γνώριζα το Μουρούτσο, τον Κακλαμανάκη, το Δήμα, την Μπεκατώρου, πριν πάρουν τα μετάλλια, αλλά τη στιγμή που τους έσφιξα το χέρι τη θυμάμαι ακόμα. Ναι, το μετάλλιο είναι της Αννας Κορακάκη και του μπαμπά της, αλλά όταν η Αννα έτρεξε να τον αγκαλιάσει πετώντας από πάνω την άγια ένταση, ομολογώ ότι ανατρίχιασα. Ναι, θυμήθηκα το φίλο μου τον Ηλία τον Μπαζίνα που αγαπούσε τη σκοποβολή και την Αγη Κασούμη για την οποία πάντα έτρεφα μεγάλη συμπάθεια γιατί είναι μια μεγάλη κυρία του αθλητισμού μας.



Ναι, συγκινούμαι χωρίς ενοχές όταν ακούω τον εθνικό ύμνο και βλέπω την ελληνική σημαία να κυματίζει για την πρωτιά ενός δικού μας αθλητή στους μεγάλους αγώνες.

Συγκινούμαι όχι γιατί «γονατίζει η υφήλιος μπροστά στην Ελλάδα», ούτε γιατί επιβεβαιώνεται «η υπεροχή της χώρας έναντι των εχθρών της», ούτε γιατί «υπάρχει μια καλύτερη Ελλάδα και τη θέλουμε», αλλά γιατί ένα δικός μας παιδί έκανε το όνειρό του πραγματικότητα σε μια χώρα, που και για να ονειρεύεσαι κάποιος πάντα θα σου ζητήσει το λογαριασμό.


Θέλω απλά να πω τον επίλογο αυτής της υπέροχης καλοκαιρινής ιστορίας.

Ενα κορίτσι από τη Δράμα σε ένα σπορ ιστορικό, δύσκολο και παγκόσμιο πήρε δυο μετάλλια στους Ολυμπιακούς και ναι έκανε κόσμο να χαρεί και να συγκινηθεί– συγκίνησε ειδικά εκείνους που κατάλαβαν ότι τα κέρδισε με τη δουλειά της και την αξία της μόνη της.

Και σε όποιον την επιτυχία του κοριτσιού ή τη δική μας χαρά και συγκίνηση θέλησε να τα φαρμακώσει λέω μόνο και από καρδιάς «άι σιχτίρ, σκατόψυχε».