Όλοι έχουμε περάσει από τα μαθητικά θρανία και γνωρίζουμε από προσωπική εμπειρία πόσο σημαντικό ρόλο παίζει στην διαμόρφωση ενός υγιούς κλίματος εκπαίδευσης η ψυχοσύνθεση των καθηγητών..
Υπάρχουν αδιάφοροι, εκπαιδευτικοί, φιλότιμοι, σωστοί ή λάθος, άνθρωποι που αφήνουν τα προσωπικά τους προβλήματα στο σπίτι και κάνουν με αυταπάρνηση τη δουλειά τους, άλλοι που τα κουβαλούν μαζί τους ακόμα και κάποιοι με έντονα ψυχολογικά ή προσωπικά προβλήματα που τα μεταφέρουν στην εργασία τους και μπορούν να επηρεάσουν τους μαθητές..
Υπάρχουν και κάποιοι που δεν πατάνε την πρώτη ώρα, κάποιοι που κάνουν τουρισμό αντί για μάθημα, άλλοι που θέλουν μόνο να φαίνονται και να ικανοποιούν την αλαζονεία ή την ματαιοδοξία τους και άλλοι που δουλεύουν νυχθημερόν και προσπαθούν να κάνουν σωστό μάθημα σκεπτόμενοι ότι μπορεί να υπάρχουν και μαθητές που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να πάνε στο φροντιστήριο…
Μια μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας είναι η εκπαιδευτική κοινότητα με καλούς και κακούς καθηγητές, με ανθρώπους που έχουν αφοσιωθεί ως καλόγεροι στη δουλειά τους και στον αντίποδα αυτούς που προσπαθούν να την εκμεταλλευτούν μαζί με τα παιδιά και τους γονείς τους για να κάνουν ιδιαίτερα μαθήματα και να τα κονομάνε…
Ο γνωστός κανόνας..
Καλοί και κακοί υπάρχουν παντού και ο γονιός δεν ξέρει τελικά και δεν μπορεί να γνωρίζει σε τι χέρια εμπιστεύεται τους πολυτιμότερους ανθρώπους που έχει στη ζωή του..
Τα παιδιά του..
Ποσοστά καλών και κακών δεν θα αναφέρουμε διότι οι κρίσεις είναι υποκειμενικές και το θέμα δεν είναι του γράφοντος την άποψη να το αντιμετωπίσει…
Γνωρίζοντας όμως προσωπικά το Λυκειάρχη Κύμης Βασίλη Μάστορη θα τονίσω ότι προσωπικά θεωρώ βέβαιο πως οι μαθητές του στο Λύκειο Κύμης είναι τυχεροί που τον έχουν καθηγητή και λυκειάρχη….
Χωρίς να τον ξέρω χρόνια, βλέποντας τον πως κινείται, πως συμπεριφέρεται στα παιδιά του (εννοώ τους μαθητές του που τους βλέπει έτσι), πως στέκεται απέναντι στην κοινωνία και σε ένα προβληματικό εν τη γενέσει του ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα έχω «πιάσει» τον εαυτό μου να ζηλεύει την τύχη των μαθητών του και να εύχεται να υπήρχε στα μαθητικά του χρόνια ένας τόσο φωτισμένος δάσκαλος..
Υπήρξα και εγώ τυχερός ως μαθητής και ευτύχησα να έχω καλούς καθηγητές (και κακούς και προβληματικούς γιατί και από αυτούς έμαθα) αλλά κάθε φορά που τον βλέπω λέω από μέσα μου.. "άμα είχα ένα τέτοιο τύπο στο σχολείο θα ήμουν ευτυχής" ακόμα και αν τότε δεν μπορούσα να το συνειδητοποιήσω…
Τα γράφω αυτά γιατί με πείραξε που κάποιοι γονείς εργαλειοποιούν τα παιδιά τους (και ευτυχώς είναι ελάχιστοι και γνωστοί στην Κύμη) και ώθησαν τους μαθητές σε μια κατάληψη στο σχολείο…
Την περσινή χρονιά κάποια πράγματα ήταν αντιληπτά και κατανοητά για μια τέτοια κίνηση..
Οι μαθητές είχαν περισσότερες ελλείψεις καθηγητών , διαμαρτύρονταν για το γήπεδο μπάσκετ που είχε τα χάλια του, για την κτηριακή κατάσταση στο σχολείο κλπ…
Φέτος όμως η εικόνα του σχολείου δεν είναι η ίδια και έχουν γίνει μεγάλες προσπάθειες που έχουν αποτελέσματα…
Υπάρχει πρόβλημα με το νερό...
Προβλήματα πάντα υπάρχουν και θα υπάρχουν.
Η προσπάθεια όμως να εμφανιστεί ο Βασίλης ο Μάστορης ως ένας αυταρχικός άνθρωπος που έφερε την αστυνομία στο σχολείο είναι όχι μόνο άδικη αλλά και θλιβερή για όσουν επιχείρησαν να τον εμφανίσουν έτσι…
Μόνο αυταρχικό δεν μπορείς να πεις αυτόν τον άνθρωπο και οι μαθητές που κάποιοι ίσως τους κατευθύνουν με στόχο να εκθέσουν αυτόν τον εκπαιδευτικό θα έπρεπε να επανεξετάσουν τις αποφάσεις τους και να ανοίξουν το σχολείο…
