Ήσουν ο άνθρωπος που λάτρευα όταν ήμουν παιδί. ήσουν δασκάλα
μου, ψυχολόγος, γιατρός που γιάτρευες κάθε πληγή μου… Βάζοντάς μου ιώδιο στα
γόνατα όταν σκουντουφλούσα σαν νήπιο.. και τρέχοντας με στο νοσοκομείο όταν
μεγαλώνοντας άνοιγα το κεφάλι μου πέφτοντας από το ποδήλατο…
Η σχέση μας πέρασε
από σαράντα κύματα από τη λατρεία της παιδικής ηλικίας, στο μίσος και την
απόσταση της εφηβείας και στον επαναπροσδιορισμό της όταν ενηλικιώθηκα έκανα
οικογένεια μέχρι που μεγάλωσες και έφτασα να σε φροντίζω όπως με φρόντιζες εσύ
όταν ήμουν μωρό…
Στα παιδικά μου χρόνια ήσουν αυτή που με αγκάλιαζε, μου
διάβαζες παραμύθια, μου έφτιαχνες τα πιο νόστιμα φαγητά του κόσμου,
ξεκαρδιζόμουν στα γέλια με τα αστεία σου, τις γκριμάτσες σου.
Ο πιο σημαντικός
και απαραίτητος άνθρωπος στον κόσμο… Θυμάμαι που μου έφτιαχνες κάθε μέρα ένα
αβγό χτυπητό στο ποτήρι με μπόλικη ζάχαρη μέσα και με κυνηγούσες για αρκετή ώρα
μέχρι να φάω την τελευταία μπουκιά..
Στο δημοτικό μου ετοίμαζες κάθε πρωί ένα
ποτήρι γάλα και μου το έφερνες στο κρεβάτι λίγο πριν ξυπνήσω..
σχεδόν με τα
μάτια κλειστά και λίγο πριν σηκωθώ σχεδόν υπνοβάτης καθισμένος στο στρώμα το
έπινα μονορούφι πριν σηκωθώ και αρχίσω μηχανικά να φτιάχνω την τσάντα μου…
¨όταν
έγινα 14 χάσαμε τον μπαμπά από ανακοπή καρδιάς… Εκείνος ήταν πενήντα πέντε ετών
και εσύ 44…
Νεότατη και πολύ όμορφη…
Θυμάμαι ότι όταν ερχόσουν στο σχολείο με
ρωτούσαν οι συμμαθητές μου με θαυμασμό…
Η Μαμά σου είναι αυτή;;;
Ήσουν σαν
μοντέλο…. Καλλονή… και δεν σε έβλεπα εγώ έτσι επειδή ήμουν γιός σου…
¨όλος ο
κόσμος το έλεγε….
¨όταν έγινα 17 σου είπα κάποια μέρα…
Καλά εγώ με την αδελφή
μου μεγαλώσαμε πια… θα φύγουμε κάποια στιγμή από το σπίτι…
γιατί δεν βρίσκεις
έναν άνθρωπο να ξαναφτιάξεις τη ζωή σου;;; Μου είπες ορθά κοφτά και χωρίς
δεύτερη σκέψη… η ζωή μου ολόκληρη είστε εσύ και η αδελφή σου…
Βρήκες δουλειά
και φρόντισες να μην μας λείψει τίποτα..
Μάνα και πατέρας εσύ…
Στην εφηβεία απομακρύνθηκα προσπάθησα να σταθώ στα πόδια μου και υποτίθεται ότι ήμουν πια
άντρας και δεν ήθελα να ξέρεις τα προσωπικά μου και τα προβλήματα μου… Εσύ όμως
ήσουν πάντα εκεί…
Μακριά από την αγριεμένη εφηβεία μου και από τα πρώτα ερωτικά
σκιρτήματα και επαγγελματικά βήματα, αλλά δίπλα στις αγωνίες μου και στις
στεναχώριες μου…
Έφτανε μια ματιά σου για να καταλάβεις αν όλα πάνε καλά ή αν
είμαι στεναχωρημένος… ¨όταν ήμουν σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση όσο καλά και
αν προσπαθούσα να το κρύψω δεν μπορούσα να ξεφύγω από την διαπεραστική ματιά
σου που έβλεπε κατευθείαν στην ψυχή μου…
Θυμάμαι την πρώτη φορά που βγήκα στην
τηλεόραση το 1991,στην εκπομπή του Αντένα «Ελλάς το μεγαλείο σου» μία
η ώρα τη νύχτα και ενώ δεν σου είχα πει τίποτα έπαιρνες τηλέφωνα μέσα στη νύχτα
όλους τους γνωστούς και τους φίλους και του έλεγες ότι ο γιός σου είναι στην
τηλεόραση…
Δεν είχε έρθει στην εκπομπή κάποιος καλεσμένος από τους τέσσερις που
είχα κληθεί στο πάνελ και ο παρουσιαστής Γιώργος Παπαδάκης (δάσκαλός μου στη σχολή) είχε βάλει εμένα ως σπουδαστή
δημοσιογραφίας και εκπρόσωπο της νέας γενιάς την τελευταία στιγμή για να
καλύψει το κενό…
Καμάρωνες όταν με έβλεπες στην τηλεόραση και αργότερα όταν
ασχολήθηκα με το ραδιόφωνο…..
Ήσουν ο πιο πιστός ακροατής μου και δεν έχανες
ούτε μια εκπομπή…
Πέρασαν τα χρόνια και έφυγαν τα άγρια νιάτα και η απόσταση
που είχε δημιουργηθεί από τη μεριά μου, μέχρι που κάποια στιγμή έφτασες στα
εβδομήντα πέντε και διαπίστωσα τα πρώτα σημάδια αλτσχάϊμερ… ¨ήρθα να σε δω στην
Αθήνα και μου φάνηκες πολύ αδυνατισμένη…
Με ρώταγες τα ίδια πράγματα μετά από
πέντε λεπτά που είχαμε συζητήσει κάτι…
Σε ρώταγα έφαγες και μου έλεγες πριν
λίγο…
Και έβλεπα μέσα στο φούρνο το φαγητό άθικτο… Τότε σου είπα… Θα έρθεις να
μείνεις μαζί μου…. ¨ήταν δύσκολο να το διαχειριστώ στην αρχή….
Δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω
ότι χάνεις τη μνήμη σου…. Σου θύμωνα που δεν έπαιρνες τα φάρμακά σου…
Σε μάλωνα
που σου έπεφταν τα πιάτα από τα χέρια…
Μέχρι που κατάλαβα ότι ο μεγάλος πια
ήμουν εγώ και εσύ ήσουν το μωρό μου… δυο χρόνια μιλάγαμε κάθε μέρα και σου
έλεγα την ίδια ιστορία…
Πως σε λένε… πως έλεγαν τον πατέρα σου τη μητέρα σου τα
αδέλφια σου, τα παιδιά σου… σου έλεγα πως μας μεγάλωσες εμένα και την αδελφή
μου σε τάιζα στο στόμα και για μια στιγμή θυμόσουν…
Πίναμε το καφεδάκι μας το
πρωί καπνίζαμε ένα τσιγάρο και σου έλεγα την ίδια ιστορία την οποία μετά από
πέντε λεπτά ξεχνούσες…
Την ώρα όμως που σου τα έλεγα γελούσες… Θυμόσουν… ¨ένοιωθες
συγκίνηση…
Ακόμα και όταν ξέχασες εντελώς πως με λένε και ότι είμαι γιός σου..
Μόλις
με έβλεπες χαμογελούσες…
Η αγάπη δεν ξεχνιέται ποτέ…
Τα αισθήματα δεν σβήνονται
από το μυαλό.. μόνο τα ονόματα… Δυο χρόνια ήσουν σε αυτή την κατάσταση και άλλα
δυο χρόνια έμεινες ακίνητη στο κρεβάτι…
Φαινόσουν ότι δεν επικοινωνούσες αλλά
εγώ ερχόμουνα σε τάιζα πρωί μεσημέρι απόγευμα βράδυ, σε φρόντιζα και σου
μιλούσα… Σου έλεγα για την εγγονή σου που πέρασε στο Πανεπιστήμιο, για τη
μικρότερη που θα πάει φέτος πρώτη δημοτικού και σου έβαζα το κουτάλι στο στόμα
όπως έκανες εσύ σε εμένα όταν ήμουν μικρός….
Ο κύκλος της ζωής…
Τα τέσσερα
πρώτα χρόνια της ζωής μου είχες την αποκλειστική μου φροντίδα σε όλα όπως εγώ
στα τέσσερα τελευταία χρόνια της δικής σου ζωής…
Με χρειαζόσουν για να φας για
να πλυθείς για να καθίσεις όπως σε χρειαζόμουν εγώ ….
Χθες το βράδυ ανέβηκα στο
δωμάτιο σου για να σου πω καληνύχτα και να σε βάλω να καθίσεις λίγο στην
πολυθρόνα να ανοίξουμε την τηλεόραση και να σου πω την ιστορία της ζωής σου για
πολλοστή φορά…
Την ώρα που σε πήρα αγκαλιά για να σε βάλω από το κρεβάτι στην
πολυθρόνα έσβησες στα χέρια μου…
Σαν να μου έδωσες την ευχή σου…
Από τότε που
έφυγε ο μπαμπάς δεν σε φώναξα ποτέ μάνα…
Σε έλεγα Λιλίκα.. σαν να ήμασταν
φιλαράκια…
Αντίο Λιλίκα μου….
Εσύ που ήσουν ο πιο δραστήριος ικανός και γεμάτος
ενέργεια άνθρωπος ήταν κρίμα να ζεις έτσι… ¨όμως εγώ δεν έχω πια το στήριγμά
μου…. ¨έχασα τον άνθρωπο που λάτρευα….την μάνα μου τον πατέρα το φιλαράκι και
το μωρό μου….
Σήμερα το βράδυ είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που νοιώθω μόνος…
Αιωνία σου η μνήμη… σε ευχαριστώ για όλα!
