Η εξέγερση της γραβάτας από τη μία και των αγροτών από την άλλη είναι σαφή δείγματα ότι η οργή και ο θυμός επέστρεψαν και πάλι σε μεγάλα τμήματα της κοινωνίας. Μόνο που αυτή τη φορά δεν είναι υποκινητής κάποιο επάρατο μνημόνιο αλλά η διάψευση των προσδοκιών που είχε δημιουργήσει η πρώτη φορά Αριστερά. Μπορεί τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να βαφτίζουν τώρα όσους διαμαρτύρονται δεξιούς, ακροδεξιούς ή να βρίσκουν ελλιπή την ταξική τους συνείδηση, αλλά στο μεγαλύτερο μέρος τους βρίσκονταν στα ίδια αγανακτισμένα χαρακώματα τα προηγούμενα χρόνια.
Ο κ. Τσίπρας δεν θέλησε ή δεν μπόρεσε να καταλάβει το μάθημα που είχε πάρει ο κ. Σαμαράς. Με αποτέλεσμα πολύ πιο γρήγορα να βρεθεί στην ίδια σχεδόν θέση με εκείνον... Γιατί δεν είχε το σθένος, δεν άντεχε όπως αποκάλυψε ο μέχρι χθες συνοδοιπόρος του κ. Βαρουφάκης, να κάνει εγκαίρως την τούμπα αποδεχόμενος την ήττα του.
Τώρα βρίσκεται αντιμέτωπος με τους δίκαια ή άδικα εξεγερμένους και την καταστροφική πολιτική των προηγούμενων μηνών. Το τέρας του λαϊκισμού που εξέθρεψε, τώρα απειλεί και τον ίδιο. Γιατί ο εχθρός δεν είναι πια η επονείδιστη τρόικα αλλά τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, που κάποιοι τα πίστεψαν και τώρα δεν πιστεύουν τι βλέπουν και τι πληρώνουν...
Πέρα όμως από το όποιο πολιτικό κόστος εισπράττει ο κ. Τσίπρας, η επιστροφή της οργής δεν αποτελεί και την καλύτερη εξέλιξη για μια καθημαγμένη χώρα. Με την κοινωνία στα κάγκελα, με τη διαπραγμάτευση με την τρόικα προβληματική, με κρίσιμα ζητήματα, όπως το Ασφαλιστικό, να ζητούν λύση και με μια κυβέρνηση να παραπαίει, το μόνο σίγουρο είναι η επιστροφή σε έναν ακόμη κύκλο αστάθειας και αβεβαιότητας. Και μπορεί στη δημοκρατία να μην υπάρχουν αδιέξοδα, μόνο που μερικές φορές τα πληρώνουμε πανάκριβα...
Πολιμίλης Σήφης
Καθημερινή
