Δεν το είπε ο Βολταίρος αυτό. Εγώ του το ‘κλεψα και το παράφρασα έτσι όπως μου άρεσε. Και από δω και πέρα θα λέω και θα φωνάζω όλα αυτά που μου αρέσουν, και θα κράζω όλα αυτά που δεν μου αρέσουν και δεν με τιμούν ως πολίτη…
Μας ρίχνουν το γάντι; Ε, δεν θα το αφήνουμε και στο πάτωμα να βρωμίζει!
Θα τους το επιστρέφουμε, με γδούπο, στα μούτρα… Έτσι απλά!
Τελικά, το να περιμένεις να σου φερθεί ο Φίλης, η κυρά Τασία, ή ο Πολάκης δίκαια επειδή είσαι, απλά, καλός άνθρωπος και καλός πολίτης, είναι σαν να περιμένεις να μη σου επιτεθεί ο θυμωμένος ταύρος επειδή είσαι χορτοφάγος…
Έχουμε, δυστυχώς, ξεχάσει, πως το «Σωστό” είναι σωστό ακόμα κι αν όλοι είναι εναντίον του, και το «Άδικο” είναι και παραμένει άδικο, ακόμα κι αν όλοι είναι υπέρ του.
Πόσο, μάλλον, όταν εμφανίζεται από το πουθενά ένα τσούρμο τύποι, με παράξενο ντύσιμο των sixties, και αφού εμείς τους επιτρέψαμε να μας εξαπατήσουν μία, δύο, τρεις φορές, εκείνοι αποφάσισαν να μας μισήσουν και να μας τιμωρήσουν επειδή… τους επιτρέψαμε να μας εξαπατήσουν.
Και μας στήνουν, στυγνά, στα εφτά μέτρα…!
Έχουν διδάξει τους οπαδούς και υποστηρικτές τους και τους έχουν μπολιάσει και μολύνει, μη αναστρέψιμα, τα τελευταία χρόνια των δήθεν αγανακτισμένων των πλατειών, πως στη ζωή πρέπει να μαθαίνει κάποιος να διαμαρτύρεται για εκείνα που κάποιοι του ψιθύρισαν, πως είναι άδικα μέχρι να είναι οι ίδιοι σε θέση να τα διαπράξουν, όταν κάποτε έρθει το πλήρωμα του χρόνου.
Είναι το προπατορικό γονίδιο των εντόμων, που βγήκαν απ’ τη Βίβλο στις επτά πληγές των Φαραώ, που οι τύποι αυτοί κουβαλάνε μέσα στα κύτταρά τους και φρόντισαν να το έχουν επιμελώς κρυμμένο από την υπόλοιπη κοινωνία, όσο βρισκόταν στην αντίπερα όχθη και στην αφάνεια.
Έτσι, λοιπόν, υπερθεμάτισαν και έφτιαξαν νόμους, βάσει των οποίων μια αδικία ή μπαγαποντιά, από την οποία κερδίζουν εκείνοι, ονομάζεται «πολιτικό επίτευγμα”, ενώ, από την άλλη, μια κατάσταση, από την οποία μπορεί να επωφεληθεί οποιοσδήποτε άλλος εκτός του μαντριού, που φωλιάζουν, του δικού τους μαντριού, τη βαφτίζουν «σκάνδαλο”… ολκής!
Κι όμως, είναι τόσο απλό να το αντιληφθεί κάποιος… Όταν υπάρχει το συμφέρον, για το μέλι της γαβάθας, οι πεινασμένοι και η εξουσία, για να χτιστεί μια αδικία νομοτελειακά και, κατά κανόνα, θα γεννηθεί αυτόματα η κοινωνική αδικία, που δεν είναι τίποτε άλλο από αυτό που σήμερα βιώνουμε…
Δικαιοσύνη, κατ’ αυτή την έννοια είναι να επιτρέπεται στα παιδιά με τις κοτσίδες και τα λαδωμένα μαλλιά να κάνουν ό,τι θέλουν και να συμπεριφέρονται όπως θέλουν, να καίνε ό,τι θέλουν, να καταστρέφουν τους κόπους μιας ζωής, και λόγο να μη δίνουν σε κανέναν, ενώ άδικο είναι το οτιδήποτε τους εμποδίζει να το συμπεριφέρονται και να δρουν με αυτό το ανεξήγητο, για τους ψυχιάτρους, μένος!
Όμως, πώς κάτι τέτοιο θα μπορούσε να ορίσει το δίκαιο και το άδικο, αφού περιθωριοποιεί και τα συναισθήματα και τη συμμετοχή σε μικρές και μεγαλύτερες κοινωνίες… τις οποίες οι «εξουσιαστές με τις κουκούλες” δεν τις θέλουν ανοικτές και ελεύθερες… αλλά, μάλλον, απόλυτα κολχοζοποιημένες…
Έχουμε, όμως, τόσα να συνειδητοποιήσουμε και πολύ περισσότερα όμως να μάθουμε και να δεχθούμε, σ’ αυτή την τόσο σύντομη ζωή που απλά περνάει δίπλα μας ανεκμετάλλευτη.
Με μικρούς, κακούς και κομπλεξικούς ανθρωπόμορφους να τη συνοδεύουν και να την ματώνουν, και αν, τελικά, δεν αντιδράσουμε, όταν φύγουμε, πίσω μας θα έχουμε αφήσει ένα ξερό «τίποτα” που θα μπορεί να μείνει στα παιδιά μας ως ενθύμιο της ανικανότητάς μας να τα προστατεύσουμε και να φροντίσουμε γι’ αυτά, μέσω των συνθηκών διαβίωσης που θα τους αφήσουμε για κληρονομιά και θύμησες…
Ξεχάσαμε μήπως πως ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο, καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο, με το μεταξύ των δύο αβύσσων φωτεινό διάστημα να το ονομάζουμε «Ζωή”…;
Δεν έχουμε το δικαίωμα να επιτρέψουμε σ’ αυτούς τους πολιτικούς αγύρτες να μεταλλάξουν το φως αυτό σε σκοτάδι! Είναι το μόνο που ξέρουν να κάνουν… και το κάνουν καλά!
Ξεχάσαμε, μήπως πως μια φορά μόνο υπάρχουμε…; δεν υπάρχει τρόπος να υπάρξουμε δεύτερη φορά, και μάλλον δεν θα υπάρξουμε ξανά ποτέ…
Πώς μπορούμε λοιπόν να επιτρέψουμε σε κάποιους λίγους να μας υποχρεώσουν να χαραμίσουμε το λίγο διάστημα που έχουμε, όχι μόνο εμείς, στη διάθεσή μας, αλλά και τα παιδιά μας;
Έτσι, αν, τελικά, μείνουμε απαθείς, μιας και δεν εξουσιάζουμε το αύριο, το μόνο που πιθανότατα να καταφέρουμε, είναι… να αναβάλουμε τη ζωή… μια ζωή που θα πάει χαμένη με τις αναβολές των δικών μας αποφάσεων, τα ψέματα, τις κακίες και τη μιζέρια, με αποτέλεσμα ο καθένας μας να φύγει απασχολημένος για το τίποτα, και απελπιστικά μόνος…
Βαρύς ο κόσμος, να τον ζήσεις, φιλαράκο μου, αν κλείσεις τα μάτια και τ’ αυτιά σου και χρησιμοποιείς το στόμα σου μόνο για να τρως…
Πίστεψέ με. Για λίγη περηφάνια, αγάπη για την Ελλάδα και λίγα αληθινά όνειρα, δικά σου… σίγουρα το αξίζει.
Και γι’ αυτό εγώ θα είμαι εκεί, στις 15 Ιουνίου στο Σύνταγμα.
Του Θοδωρή Γιάνναρου
capital.gr
