Γράφει η ΒΕΛΙΚΑ ΚΑΡΑΒΑΛΤΣΙΟΥ
«Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες»…
Εκείνα τα χρόνια ήταν πιο αθώα. Οι γονείς μας ήταν νέοι, είχαν παντρευτεί νωρίς, είχαν κάνει παιδιά νωρίς, είχαν βρει δουλειά νωρίς...
Με τους πρώτους μισθούς, στο σπίτι έμπαιναν και οι πρώτες συσκευές. Μια τηλεόραση, ένα βίντεο... όχι σαν τα σημερινά, μεγάλα, από αυτά με το σεμεδάκι στην κορυφή.
Ο κόσμος τότε ήταν χωρισμένος σε Πασόκους και Νεοδημοκράτες. Πράσινους και γαλάζιους. Οι μνήμες από τη Μακρόνησο, το νεύμα του Αντρέα στη Μιμή, το ζιβάγκο, η «αλλαγή». Θυμάμαι στις εκλογές… καθόμουν στην ουρά με τη μαμά μου, στο δημοτικό σχολείο που είχε μετατραπεί σε εκλογικό κέντρο, και προσπαθούσα να μαντέψω ποιος θα ψηφίσει τον Αντρέα και ποιος τον Μητσοτάκη.
Ο κόσμος τότε ήταν χωρισμένος σε Πασόκους και Νεοδημοκράτες. Πράσινους και γαλάζιους. Οι μνήμες από τη Μακρόνησο, το νεύμα του Αντρέα στη Μιμή, το ζιβάγκο, η «αλλαγή». Θυμάμαι στις εκλογές… καθόμουν στην ουρά με τη μαμά μου, στο δημοτικό σχολείο που είχε μετατραπεί σε εκλογικό κέντρο, και προσπαθούσα να μαντέψω ποιος θα ψηφίσει τον Αντρέα και ποιος τον Μητσοτάκη.
Δεν ξέρω, μπορεί να μην ήταν και τόσο αθώες εποχές, μπορεί έτσι να τις έβλεπα εγώ, μπορεί έτσι να τις θυμάμαι.
Κάπου εκεί, μεταξύ ΕΡΤ1, ΕΡΤ2 και Eurobasket του ’87 άρχισαν να εκπέμπουν οι πρώτοι ιδιωτικοί σταθμοί. Θα κλείσουν τα βιντεοκλάμπ, έλεγαν τότε όλοι. Το ’89 μπήκαν στις ζωές μας ο Πουλικάκος και ο Βαλαβανίδης με τους «Αυθαίρετους». Η πρώτη ελληνική σειρά ιδιωτικού καναλιού. Ύστερα ήρθαν οι «Απαράδεκτοι». Η Δήμητρα, ο Βλάσης, ο Σπύρος, ο Γιάννης... (τότε έμαθα τι σημαίνει γκέι, και μετά νόμιζα ότι ο Μπέζος μάς κοροϊδεύει στον «Απόντα» που το παίζει άντρας). Άλλα πρόσωπα, άλλη αισθητική, άλλα χρώματα, ήχοι, φωνές. Το πρώτο δελτίο με την Λιάνα Κανέλλη, το αργό τέμπο του Νίκου Χατζηνικολάου, η Μαλβίνα, η Κορομηλά που ανεβοκατέβαινε τα σκαλιά του Δημαρχείου της Σύρου, η Μιρέλλα, η Αναστασία, η Δήμητρα κι ο Θοδωρής, η Μαρίνα και ο κύριος καθηγητής... Έτσι κυλούσε η ζωή μας, με το δελτίο των 8 και τα σίριαλ των 9 και κάτι. Ο Λάκης έκανε σύνθημα το όνομα του Παπαθεμελή στους Μήτσους, ο Αντρέας μοίραζε δώρα στο κουτί ή την κουρτίνα, ο Χριστόφορος ερωτευόταν.
Το μεγάλο κανάλι έγινε συνώνυμο της ψυχαγωγίας και της ενημέρωσης. Πάντα δίπλα στον κόσμο, με αποκλειστικά ρεπορτάζ, πάντα πρώτο στα μεγάλα γεγονότα. «Το είπε το MEGA!», άρα ήταν γεγονός...
Έτσι, το όνειρο μιας ολόκληρης γενιάς, της δικής μου γενιάς, ήταν να γίνει δημοσιογράφος. Να γίνει δημοσιογράφος και να δουλέψει στο MEGA!
Το δικό μου όνειρό έγινε πραγματικότητα το 2008. Πρώτη εκπομπή, «Οι πόρνες της Ευριπίδου». 18χρονες κοπέλες από το Μπενίν της Νιγηρίας που έφταναν στην Ελλάδα για μια καλύτερη ζωή και κατέληγαν πόρνες στη οδό Ευριπίδου για 5 ευρώ, τυλιγμένες με βουντού. Ύστερα ήρθαν οι Άγιοι των Εξαρχείων, ο Άσιμος, ο Σιδηρόπουλος, η Γώγου, τα εγκαταλελειμμένα μωρά του Αλεξάνδρα, οι συγγενείς των νεκρών της Μαρφίν, η μητέρα του Φύσσα, το πέρασμα των μεταναστών στον Έβρο, οι ναυαγοί στο Φαρμακονήσι... Οι «Πρωταγωνιστές». Αμέτρητα ξενύχτια, ατέλειωτη δουλειά κι απίστευτη καύλα κάθε φορά που ένα επεισόδιο ολοκληρώνονταν στο μοντάζ. Θυμάμαι πως στις αποστολές ο κόσμος μάς φώναζε από τα παράθυρα, για να μιλήσει στο μεγάλο κανάλι! Οι ψαράδες τις Καλύμνου, οι νέοι στα πομακοχώρια, οι ανήλικοι στην Κασσαβέτεια... «Θα μας δείξει το Μega!» έλεγαν.
Μια καθηγήτρια στο γυμνάσιο μας είχε ρωτήσει ποιο είναι το πιο αντικειμενικό μέσο. Κάποιοι είπαν η εφημερίδα, κάποιοι είπαν η τηλεόραση, κάποιοι το ραδιόφωνο. Οι μαντεψιές συνεχίζονταν για ώρα... τελικά η καθηγήτρια ήθελα απλά να μας αποδείξει πως δεν υπάρχει αντικειμενικό μέσο... αλλά η δύναμη της πολυφωνίας. «Διαβάζουμε, ακούμε, υιοθετούμε, απορρίπτουμε, σχηματίζουμε τη δική μας γνώμη», μας είχε πει τότε. Η παλιά συμβουλή του Βολταίρου. «Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες»… αλλά φαντάζομαι πως σε κάποιους δεν αρέσουν οι κοινοτοπίες.
Έτσι το Μega έγινε ο απόλυτος εχθρός. Το τσοντοκάναλο της διαφθοράς που απειλεί τη χώρα. Ή μήπως ο εχθρός που συσπειρώνει τους προδομένους οπαδούς ενός κόμματος;
Η κυβέρνηση δεν έκοψε τον ΕΝΦΙΑ, έκοψε όμως το ΕΚΑΣ, δίνει τα κόκκινα δάνεια στα «κοράκια» και την περιουσία της χώρας στους «ξένους». Τι μένει λοιπόν να πει σε αυτούς που έμειναν;
«Έκλεισα, όπως σας υποσχέθηκα... το τσοντοκάναλο της διαπλοκής!».
Να ένα ωραίο σύνθημα για την επόμενη προεκλογική καμπάνια.
Ποιος έκανε όμως σταρ τον «νεοφερμένο» Αλέξη; Όχι τώρα... από τις εποχές των καταλήψεων... Ποιος έκανε σταρ τον Γιώργο; Τον Κώστα; τον Αντώνη; Δεν είμαστε δα και στις εποχές που οι ηγέτες μεγαλώνουν στα μπαλκόνια και στα μονοπλάνα της ΥΕΝΕΔ.
Τα τελευταία χρόνια η κοινωνία διχάστηκε. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το εμφυλιακό κλίμα που βίωσα στις ουρές των ΑΤΜ κρατώντας το μικρόφωνο του Mega. Και τώρα τα τρολ οργιάζουν.... Εύχονται ψόφο στους 500 και στις οικογένειές τους. «Από την Τρέμη μέχρι την καθαρίστρια», όπως γράφουν. Γι’ αυτήν την καθαρίστρια δεν υπάρχει αλληλεγγύη. Αλληλεγγύη τώρα πια μόνο στην εξουσία. Φαίνεται τελικά πως τα μαθήματα δημοκρατίας είναι πιο ακριβά από τα μαθήματα αγγλικών.
Πειράζει όμως που εγώ θέλω το Μega ανοιχτό; Θέλω ανοιχτή την «ΑΥΓΗ», τον «Ριζοσπάστη», τον «Ελεύθερο Τύπο» και την «Εφημερίδα των Συντακτών». Τον Real, το Vima, το Κόκκινο, την ΕΡΤ τον ΑΝΤ1, τον ALPHA και όλα τα μέσα. Θέλω να δω την τηλεόραση να δίνει δουλειά σε δημοσιογράφους, ηθοποιούς, σε Έλληνες σεναριογράφους, σκηνοθέτες και παραγωγούς. Οπερατέρ, μοντέρ, ηχολήπτες και καθαρίστριες.
Θέλω όποιος δεν γουστάρει το Mega να αλλάζει κανάλι αλλά να έχουμε 14 και όχι 4 κανάλια. Γιατί ένα ακόμα κλειστό μέσο, δεν συμφέρει κανέναν.
